Grecia e a democracia intervida

O acontecido en Grecia no último proceso electoral supón un duro golpe para os que vían o proceso de construción europeo como un avance cara o reinado da democracia no continente.

Neste caso non se trata do xa sabido “déficit democrático” das institucións comunitarias, consonte á inexistencia de elección democrática de órganos clave como a Comisión Europea, o cativo poder do Parlamento europeo, a carencia de competencias para o real control da acción de goberno da Comisión, o carácter extrademocrático do Banco Central Europeo, que non responde das súas accións diante de ningunha institución, etc, etc. Ese pecado orixinal do déficit democrático acompaña todo o proceso de integración desde os seus inicios até hoxe. Moitos aceptaron esa pexa con certa indulxencia como se se tratar dun mal menor imposto pola complexidade dun proceso baseado e conducido polos estados. O problema é que o déficit democrático esténdese como un regueiro de pólvora a través de Europa, darriba abaixo e de punta a punta.

Rescatar a banca, afundir o país

O anuncio do rescate por unha contía de 100.000 millóns de euros preséntase por De Guindos como unha axuda xenerosa do eurogrupo á banca española. Afirma que non é rescate ao país pero na realidade é o estado español o que se endebeda, neste caso non nos mercados pero si ante o Fondo de Estabilidade Financeira (FEEF). Polo tanto, compre dicir que a axuda redúcese á que o FROB vai poder conseguir os recursos endebedándose pedindo prestado ao (FEEF) en lugar de facelo nos mercados financeiros. Iso, aparentemente, facilita o acceso a un monto inxente de recursos cando non serían conseguíbeis pola vía ordinaria de tentar de colocar débeda nos mercados, porque con certeza non atoparía compradores. Ademais, dísenos que as condicións en termos de xuros é moito máis xenerosa que a do mercado. Aínda que non se nos di cales van ser os tipos xuro aplicábeis.

Claro está, polo antedito, é obvio que no mercado non sería colocábel ese volume de débeda española e caso de conquerilo sería a uns tipos moi superiores aos actuais. Niso consiste a xenerosidade: o FEEF garante o financiamento do rescate da banca cando os mercados privados non o farían. Pero é o estado español o que se endebeda directamente para obter ese monto que logo inxecta na banca a través do FROB.

Rescate con incerto futuro

O recurso a financiamento extraordinario do Fondo de Estabilidade Financeira (FEEF) por unha contía de até 100.000 millóns de euros para o saneamento do sector bancario español pon a vista de todos a causa real da crise que arrastramos desde hai 4 anos. Queda en evidencia a impostura do discurso oficial que durante todo ese tempo tentou impoñer ao país a idea de que o problema nacía dun excesivo gasto público, das pensións, da lexislación laboral ou dos salarios. Finalmente e a pesar de ter posto a disposición da banca a inxente cantidade duns 150.000 millóns de euros en forma de inxeccións de capital, préstamos públicos ou avais, resulta que ten que recoñecerse unha necesidade que pode acadar eses 100.000 millóns adicionais. A suma das dúas cifras representa aproximadamente o 25% do PIB anual español. Esa é a magnitude do burato no que nos situamos con esta medida e que tentan encher todas as medidas de recortes nos servizos públicos, salarios públicos e privados, pensións etc impostas nestes últimos anos e meses e que se prolongarán nos vindeiros anos. 

É moi importante ter en conta que -máis alá de condicións adicionais que se impoñan- este préstamo do FEEF ao FROB implica a emisión da cantidade correspondente de débeda pública, que aumentará nesa contía e cuxos xuros haberá que sumar ao déficit público español. Polo tanto, non nos enganemos, o rescate da banca española é unha garantía para os acredores internacionais –entre eles a banca alemá- e será pagado con uns 10 puntos máis de débeda pública sobre as costas dos contribuíntes españois.

Banca Pública Galega, por que si?

A proposta de banca pública galega nace dun diagnóstico da natureza da actual crise financeira e do fracaso dun modelo de banca virada cara a especulación; da análise das dificultades estruturais para o financiar o investimento nunha economía periférica e da análise da experiencia da banca pública europea e mundial.

A crise actual certifica o fracaso dunha economía financiarizada, na que a maior rendibilidade está no negocio veloz e especulativo nos mercados globais, abandonando o investimento produtivo de longo prazo como fonte primordial de beneficios. A desregulación converteos na vía máis lucrativa: beneficios máis rápidos, recursos máis líquidos e con mellor tratamento fiscal. A banca privada e os fondos convertéronse no vehículo que desvía os aforros do país cara ese investimento especulativo, minguando os recursos orientados ao investimento produtivo. Isto levou á erosión continua da industria e dos sectores primarios en moitos países -como é o caso da periferia europea- e, finalmente, levounos á profunda crise actual.

A BPG  responde á necesidade de romper ese círculo vicioso do colapso do crédito ao que ten conducido o actual modelo de banca. Sería erro descomunal rescatala para manter o mesmo modelo.

O Atraso-entrevista Faro de Vigo

 Co gallo dos 40 anos da publicación d'O Atraso de Beiras, o Faro de Vigo envioume un cuestionario para publicar como entrevista. O resultado xornalístico esta aqui  http://www.farodevigo.es/galicia/2012/06/03/reto-aprovechar-recursos-o-completar-cadena-productiva-cumplio/654051.html

As preguntas coas miñas respostas literais foron estas outras, obviamente en galego.

MAFO, o centralismo cruel e nós

MAFO marcha humillado e denigrado polo PP. De súpeto, o PP descubriu que non xestionou ben a crise bancaria española e decidiu impedirlle mesmo facer uso da palabra diante do Congreso.

Certamente, o plan de reforma do sistema financeiro español foi un fracaso se do que se tratara con ela fose sanear as entidades con problemas dixeríbeis e reconfigurar un sistema financeiro nunha dirección apropiada para servir de soporte á economía produtiva. Desde o FROB de 2009 até os cinco -si cinco máis- decretos que foron remendando con novos detalles o longo proceso empezado en 2009, non serviron máis que para conducirnos até un 2012 no que os problemas estritamente financeiros están por resolver; os problemas de fondo do sistema financeiro español seguen podrecendo nos balances dunhas entidades zombies que ao lixo inmobiliario e a degradación de activos foron engadindo unha integración complexa en entidades de tamaño ciclópeo que, mesmo de ser feita en condicións normais, tería sido moi difícil. O certo é que o resultado desa parte remexida do sistema acaba sendo de creba técnica xeneralizada. Polo tanto, se aquel fora o obxectivo das reformas habería que concluír que o resultado foi certamente un calamitoso fracaso.