Francisco Carballo, memoria de proxecto vivo

Estou seguro que neste intre o compañeiro e amigo Francisco Carballo esta ollándonos con ese sorriso beatífico tan característico, feliz de ver aquí xunta a tanta xente, diversa, que el quería e estimaba.

El foi toda a súa vida un bo e xeneroso, un santo laico, por iso estamos aquí rendéndolle unha merecida homenaxe de despedida.

El non gostaba da pompa nin do boato, por iso lle ofrecemos unha homenaxe sinxela, popular, dende o corazón.

Non gostaba de gabanzas pero somo nós os que temos a necesidade de ofrecerlle este adeus de recoñecemento. Estou certo de que Carballo apreciaría este modesto acto de recoñecemento como proba de que o seu labor foi fértil, que a semente non caeu unas pedras senón no rego, como el mesmo dicía hai ben pouco.

Eu coñecín a Francisco Carballo alá polo ano 76 ou 77 en Vigo. El xa era un home feito e dereito, pasara daquela a barreira dos 50 e chegara a Vigo uns poucos anos antes. En realidade, iso soubeno xa andado o tempo, os dous chegamos a Vigo máis ou menos a un tempo, polo ano 73, el con 48 anos e eu con apenas 11. Chegou a Vigo despois duns anos en Barakaldo onde conviviu con outros curas obreiros e abertzales –o que de seguro marcou un punto de inflexión no seu compromiso- e despois dun paso como reitor dos Paules en Salamanca decidiu voltar a Terra para loitar ao lado dos seus, ao lado do seu pobo. Tamén neste derradeiro transo repetiu o mesmo camiño e aqui descansará para sempre, fundido para sempre co seu pobo, na súa memoria, na nosa memoria.

Coñecino nalgún dos moitos actos que se celebraban na Asociación Cultural de Vigo da que el foi presidente un tempo. Naqueles ciclos de conferencias sobre historia, política ou economía de Galiza. Tamén nas Asembleas da AN-PG que alí mesmo se celebraban.

Aínda que levara só tres ou catro anos semellaba que estaba plenamente arraizado en Vigo e moi axiña gañou sona de grande persoa e de compromiso social e patriótico. Diante dunha xeración de rapazada nacionalista, que era o que abundaba daquela, a figura dun Carballo feito e dereito sempre animaba e daba confianza. Nunca deixou de facelo.

O compañeiro Francisco Carballo foi unha persoa de múltiples facetas: como cura, teólogo, profesor, historiador, editorialista e militante nacionalista.

Persoa de profundas conviccións, sempre mantivo lealdade ás súas raíces, populares e galegas. Viviu a súa fe como cristián de base, comprometido cos humildes, ao servizo do pobo oprimido, realizou unha creativa labor intelectual e unha intensa actividade cultural e política.

A súa actividade intelectual, como teólogo progresista simpatizante da teoría da liberación ou como historiador estivo sempre ao servizo da concienciación popular, para proporcionar argumentos para a loita contra todo tipo de opresión e, en particular, contra a opresión nacional.

A obra intelectual non era un mero exercicio académico ou para o conforto erudito. El entendíaa como parte da loita popular na teoría.

A súa contribución máis importante foi no eido da historia. Carballo entendía que o seu labor era axudar a deconstruír a historia escrita desde arriba, polo poder. El deuse como tarefa destapar os relatos falsos do poder, sexa o poder da igrexa oficial, sexa o poder das clases dominantes ou sexa o relato das nacións opresoras, como é o caso da historia mitificada da España oficial.

Carballo investigaba e escribía a historia para facer pobo e para construír nación. Había que dar a coñecer a nosa historia e desmontar a historia escrita polos colonizadores.

Por iso desde moi cedo formou parte do Frente Cultural da AN-PG e desde aí impulsaría aquela mítica Historia de Galicia, editada en 1979 e que fora secuestrada, en plena “modélica” transición, e pola que Carballo foi procesado e condenado a 6 meses de prisión ou multa de 20.000 pesetas, por cualificar de “asasinato” o asasinato de Moncho Reboiras. Logo seguiría escribindo e animando esa “escola” da historia nacional liberada das servidumes do poder, quer político quer académico.

Toda a súa actividade era intencionalmente política, como Presidente da Asociación Cultural de Vigo, como conferencista, como promotor d’A Nosa Terra en 1977 e presidente da súa editora, como candidato ao senado polo BNPG en 1977, na fundación do BNG en 1982 no que militou até o último minuto, colaborando en todo o que se lle pediu, mesmo como candidato en diferentes convocatorias electorais.

  

Foi sempre un nacionalista comprometido, optimista, de visión ampla, de vocación unitaria e maioritaria, de principios firmes, inimigo de calquera sectarismo, sempre soubo escoitar e foi sempre un defensor do entendemento fronte ao diferencialismo estéril.

Quixera rematar co que creo son algunhas das súas últimas mensaxes políticas que nos deixou nalgunha das entrevistas do último ano e que están cheas de sabedoría e intencionalidade.

Nunha delas dicía Carballo, “o nacionalismo galego ten moitos inimigos. A crise debe ensinar que cómpre perseguir a unidade e esa unidade ten que vir non da ideoloxía senón dun proxecto. Cómpre sensatez, non cabe seguir na fantasía, hai que vivir na realidade e é aí onde ten que construírse a unidade. Hai que establecer uns mínimos e deixar de lado aquilo que nos diferenza, levar adiante un proxecto realista, práctico, para aumentar a masa social. Sobra ortodoxia e falta ortopraxe”

Iso si, el insistía moito “non se trata só de gañar uns votos senón que ten que haber un proxecto e uns puntos mínimos para a unidade: Galiza é unha nación; Galiza está subordinada; Galiza precisa romper esa subordinación; Galiza precisa producir; Galiza ten que cultivar unha cultura propia fronte ao individualismo”.

Mellor condensado imposíbel.

Francisco Carballo, que viviu un século longo de grandes rupturas, grandes guerras, ditaduras, de progresos e devalos, e que foi até o último alento unha persoa moi informada e optimista, vía que estamos nun deses tempos de grandes cambios, tempos nos que cómpre esquecer o medo.

Dicía nunha das súas últimas gravacións, dirixíndose sobre todo a xente máis nova:

 “Hai que crear outro mundo, é posíbel!

Galiza ten que liberarse porque está subordinada e escravizada.

Os galegos están alimentados coas mentiras, coa falacia da indecencia.

Vivimos un mundo detestable pero cheo de sementes de vitoria.

Gañade colaboradores, non teñades medo, tede esperanza”

Hoxe somos todos carballistas.

Grazas Paco por todo o que fixeches, nós seguiremos o teu exemplo e faremos o noso. Estarás para sempre na nosa memoria, na memoria do teu Pobo.

Beizón e gloria ao compañeiro Francisco Carballo.

Maceda, 27 de decembro de 2014

Xavier Vence

 

Contra a corrupción, o espolio e o centralismo: Democracia, Autogoberno, Soberanía

Contra a corrupción, o espolio e o centralismo: Democracia, Autogoberno, Soberanía

Hoxe non é un día para grandes conmemoracións pero si para renovar as nosas reivindicacións.

A Constitución do 78, nacida dun pacto cos poderes herdeiros do franqismo moribundo, tentou poñer cancelas á democracia e non nos recoñece como pobo, non nos recoñece como nación.

Por iso os nacionalistas daquela non a refrendamos.

Nós propoñiamos daquela outras Bases Constitucionais da Nación Galega para un pacto confederal.

Aproveito para render homenaxe ao compañeiro Francisco Carballo que nos deixou hai unha semana e a quen eu tivera ocasión de ver en Vigo participando activamente naquela campaña; eu que con 17 anos non puidera votar coma moitos dos que aqui estades.

Pídovos un caluroso aplauso de despedida para Paco Carballo.

36 anos despois seguen nas mesmas pero en descomposición e coas costuras rachadas e esfiañadas

O paso do tempo cargounos de razóns.

A degradación do réxime constitucional, trufado desde o principio polos vellos poderes económicos, polas vellas familiar do réxime, por unha xudicatura e uns poderes fácticos reacomodados, foi reproducindo cada vez máis claramente os vellos vicios da España cutre, castiza, carpetovetónica. A dos Rato, Aguirre, Aznar, Díaz Ferrán, Florentino, Arturo Fernández e agora coa guinda esperpéntica do “pequeno Nicolás”.

Hoxe hai moitas máis razóns para rexeitar un réxime constitucional dexenerado e corrompido desde a cúspide. Un réxime que se demostra incapaz para dar resposta ás aspiracións e ás necesidades imperiosas da sociedade.

Hoxe podemos comprobar que mesmo as promesas que contiña aquela Constitución en aspectos democráticos, sociais ou territoriais quedaron absolutamente desfigurados polo camiño.

A economía social de mercado é hoxe mercado desregulado dominado polos oligopolios e sometido aos caprichos das finanzas e os mercados globais.

Onde van os preceptos relativos ao control público dunha economía social de mercado ou a planificación pública da economía?

Onde van os dereitos sociais nominalmente consagrados como o dereito ao traballo ou a vivenda? Quedaron en mera retórica fronte a cruel lóxica dun capital especulativo.

A exclusión laboral, a precariedade e pobreza salarial, a pobreza rampante son actas de denuncia da letra morta constitucional.

Mesmo o dereito a unha saúde pública universal de calidade está sendo hoxendía posto en almoeda cos recortes e as privatizacións a beneficio dos lobbys empresariais amigos do PP e os fondos de investimento.

Que queda do proclamado sistema fiscal progresivo cando o 80% da recadación procede das clases traballadoras? Que queda dun sistema fiscal progresivo cando as grandes fortunas e as grandes empresas están masivamente en paraisos fiscais ou na fraude?

O corsé neoliberal imposto polos poderes económicos, por Bruxelas e polos acordos internacionais esganou calquera posible xestión democrática da economía.

A desregulación, liberalización e privatizacións puxeron a sociedade aos pés dos cabalos desbocados do mercado.

O que está claro é que todo iso non se fixo por decreto divino. As complicidades nese proceso son a expresión da verdadeira, da grande, corrupción, a de guante blanco e real decreto no BOE.

Que dicir da descentralización?

As promesas de descentralización para as chamadas “nacionalidades históricas” quedaron reducidas a unha descentralización da xestión pero sen capacidade real de decisión. As competencias inicialmente recollidas no Estatuto foron desactivadas e baleiradas de conteudo coas continua centralizacións cara arriba, cara Bruxelas e cara Madrid.

As timoratas promesas iniciais logo abriron paso a centralización. Si, outravolta a asfixiante centralización.

O recurso sistemático á lexislación básica estatal invasiva das competencias autonómicas forma parte dunha estratexia agresiva de recentralización que mata o autogoberno e cega calquera espectativa de avance por esa vía. A negativa centralista á blindaxe das competencias autonómicas evidencia unha vontade recentralizadora que pretende ir a máis.

As nacións, con Cataluña á fronte, reaccionamos. Hoxe Cataluña está convencida que non hai convivencia posíbel con ese españolismo centralista que, como a cabra, sempre tira ao monte.

Galiza, os nacionalistas galegos, non podemos consentir esa centralización que nos nega e nos espolia. Nós só podemos aceptar camiñar cara adiante, agrandar o autogoberno, de cara a soberanía. Pero desde logo non imos consentir que este país sucumba coa complicidade traidora dese mercenario amoral que ocupa a Residencia de Monte Pío.

Temos un país con potencialidades, con recursos humanos ben formados, con recursos naturais, hídricos, enerxéticos, con grandes portos, con aforro e non podemos permitir que esmoreza vítima de políticas miopes,  que no mellor dos casos ignoran os nosos intereses e polo común atráncannos e espóliannos .

Non podemos permitir que o país quede desertizado, vítima do avellentamento e a emigración;

que as terras fértiles queden abandonadas, a monte;

que as rías morran de toxinas por falla de saneamento;

que a electricidade emigre gratis a Madrid por esas arterias de alta tensión;

que o aforro fuxa polas veas virtuais dunha banca colonial;

que os cartos do noso consumo vaian directos a Madrid pola tubaxe da aspiradora das grandes cadeas do Corte inglés, Carrefour ou Mercadona;

que os nosos impostos vaian ás mans de Montoro para rescatar Bankia, o déficit tarifario, o burato de defensa, o rescate das concesionarias e para pagar por secula seculorum a débeda, a lexítima e a ilexítima dos bancos, convertidas ambas en santas e sagradas grazas á famosa reforma espress, aí si, do Art 135 da Constitución. Impostos de todos os galegos e galegas para encher o burato que deixan as grandes empresas e bancos que fuxen cos seus beneficios, con total impunidade, cara os paraísos fiscais.

Nós non estamos dispostos a consentir esta estampa da Galiza sumisa destes anos cutres de Feijóo que está posto aí como el mesmo di “para no crear problemas a España”, para que Galiza non reaxa.

Pois que non o dubide, Galiza vai reaxir e revivir. Galiza pode ser un país de primeira e os/as nacionalistas imos ascendela a primeira.

Para iso temos que darlle a volta a ese centralismo que nos atenaza.

Está claro que sen soberanía financeira non pode haber autogoberno real. Trinta e seis anos despois de aprobada a Contitución e 33 do Estatuto resulta que padecemos o control da recadación fiscal por parte da Axencia Estatal. Pero as cousas van a peor nos últimos anos porque o goberno central reserva unha parte crecente do orzamento para si; impón teitos de gasto e de déficit que cercenan as contas autonómicas e municipais en tanto que reservan marxes moi superiores para o goberno central; un financiamento autonómico inxusto que fai que Galiza teña nos últimos anos unha balanza fiscal deficitaria a pesares de sermos unha das economías con menor renda per capita.

A recentralización é a vía máis clara para poñer o BOE ao servizo das grandes empresas, dos grandes lobbys. A recentralización de competencias e recursos é a porta grande para a gran corrupción, a corrupción VIP, de luva blanca, que é a que move fortunas á paladas.

En aplicación dese desenvolvemento Constitucional recentralizador desmantelaron as caixas a beneficio da gran banca, deixaron a Galiza sen o control sobre o 50% do seu sector financeiro. Aqui veñen todos os bancos españois a captar aforro ao 1 ou 2% e logo emigra para alimentar os mercados especulativos globais e o investimento noutras latitudes, en tanto que a nosa economía padece unha seca de crédito e un elevado prezo do diñeiro.

Asi se consagra o espolio do noso aforro, asi se vampiriza e estrangula a nosa economía.

En aplicación desa recentralización eles deciden o parón do sector eólico e deciden tamén o prezo da electricidade, cun mercado centralizado e deseñado á medida dos intereses do lobby eléctrico. O noso excedente de producción eléctrico beneficia a Madrid e as nosas empresas e familias non poden beneficiarse dunha tarifa eléctrica galega. Asi vemos como empresas electro-intensivas como Alcoa ou Megasa anuncian peches e regulacións de emprego.

Para que lle serve a Galiza ser excedentaria en enerxía eléctrica? Se pechan esas empresas aínda vai aumentar máis o excedente eléctrico e exportaremos máis a bó prezo para Madrid.

De que val que recibamos Fondos Estruturais ou de Cohesión se logo é en Madrid onde deciden o deseño das grandes redes radiais de infraestruturas a maior gloria dese centro convertido en burato negro de todos os destinos. E aínda por riba son as Grandes construtoras do lobby madrileño do PP as que fan o negocio e amasan fortunas con eles.

Asi medra o lobby do Palco do Bernabeu e engorda a cabeza da hidra dese centralismo que nos aferrolla e arruina.

Non podemos fiar o noso futuro aos mercenarios que están ao servizo dos grandes lobbies, que por esa vía cada vez engordan máis e se voltan aínda máis poderosos.

Estamos vendidos nas mans duns bandidos. Venderonnos en todas as negociacións con Bruxelas, na PAC, na Pesca, no Naval. A última acabamos de destapala estes días co asunto da prohibición “do xeito”, grazas que esta aí o BNG, coa grande Ana, para descubrilo, reaxir e resolvelo. Fixo máis esta delegación do xeito organizada polo BNG, con Dani Rodas e Adolfo Muiños, que todos os demais. O goberno central ou a Xunta nin estaban nin se lles agardaba. Banda de vendidos! Que pode esperar Galiza se non estamos nós para representar directamente os intereses colectivos deste país?

Por se as consecuencias socieconómicas da deriva constitucional non fosen abondo, vemos como se degradan tamén as condicións da nosa vida institucional, cunha democracia de ínfima calidade e como van debilitando o vigor dos nosos sinais de identidade colectiva.

A colonización informativa e comunicacional vai acompañada dun cerco sistemático á nosa cultura e a todas as manifestación e usos da nosa lingua.

A imposición naturalizada dese nacionalismo banal español vai acompañada da desprotección e esforzos de marxinalización e exclusión da lingua.

Aí estan os últimos datos do IGE que revelan unha caída de 6 puntos na porcentaxe de galegofalantes desde que chegou Feijóo e a constatación de que o 75% dos menores de 15 anos non usa “nunca ou case nunca” o galego.

E para maior escarnio e insulto temos que aturar que todo iso vaia parapetado detrás dese insidioso e mesquiño discurso da “imposición del gallego”. Levando ao estremo esa moda neocón da manipulación orwelliana da semántica.

Cousa esta que aplican até o delirio na estratexia de construír espantallos retóricos cos que entreter, despistar ou amedrentar á cidadanía.

O bronquismo e hooliganismo para tapar os debates, ese sacar a paseo falsas diatribas sobre violencia ou terrorismo, o intento de tapar a gran corrupción coa multiplicación da minucia, etc son outras tantas estrataxemas desta dereita conservadora, dereita extrema e agresiva, co obxecto de atordoar a opinión pública e mantela, maina ou indignada, pero alonxada do debate político real.

A corrupción da linguaxe e a corrupción dos medios de adoutrinamento é hoxe por hoxe a máis seria e perigosa das corrupcións porque busca impedir o debate democrático e a conformación dunha opinión política verdadeiramente libre.

Esa é a súa estratexia para destruír calquera esperanza da xente.

Teñen moito poder, teñen moitas armas... Pero non gañarán.

Darémoslle a volta.

Este país ten potencialidade e ten futuro

Esta sociedade está acurralada e amedrentada pero non está derrotada, non está rendida.

Reaccionará, reaccionaremos. Saíremos adiante. Faremos un país de primeira

Venceremos, venceremos nós.

Contra a corrupción, democracia

Contra o espolio, autogoberno

Contra o centralismo, soberanía

Viva Galiza Ceibe

Xavier Vence

6 decembro 2014

Escocia, Catalunya, Galiza: dereito a decidir para construír o futuro

Unha pantasma recorre Europa: a vontade dos pobos de decidir por si propios. A vontade de romper as dependencias alleas.  De todas, tanto dos grandes poderes económicos e financieros como dos estados que son o seu instrumento.

O movemento polo dereito a decidir está en 2014 no centro da axenda política en Europa, na UE e nos arredores.

En realidade, os últimos 25 anos foron anos de remuda completa do mapa europeo e o proceso segue en marcha.

Desde principios dos anos 90 crearonse en Europa uns 15 novos estados. Agora, con Escocia e Cataluña, é o momento da creación de novos estados dentro das propias fronteiras da UE.

Cada proceso soberanista tivo o seu motor, as causas e as alianzas foron diferentes en cada caso, por veces mesmo a historia escribíuse con renglóns tortos, pero a realidade histórica, incontrovertíbel, está aí: 15 novos estados, en xeral pequenos e medianos, adornan hoxe o mapa europeo e están plenamente ogullosos e decididos a preservar os dereitos conquistados.

Ese proceso segue en marcha e é imparábel, porque hoxe máis e máis pobos en Europa queren tomar o futuro nas súas mans: Escocia, Cataluña, Euskadi, Flandres, Valonia, Córcega e tamén Galiza.

Somos pobos con historia e sentímonos non só maiores de idade para rexer os nosos destinos no mundo senón mesmo moito máis: sentimos que ou tomamos o futuro nas nosas mans, baixo a nosa propia responsabilidade, ou podemos vernos conducidos ao esmorecemento en mans de poderes alleos.

Queremos vencer o risco do esmorecemento cultural e dos nosos sinais de identidade colectiva pero tamén queremos conxurar o risco do esmorecemento económico e mesmo demográfico.

E, por suposto, temos plena vontade de impedir a perda de vigor democrático das nosas institucións como consecuencia da supeditación e dependencia a respeito de poderes alleos. Sabemos que o vigor democrático precisa de soberanía para que as decisións populares poidan efectivizarse realmente.

Hai un telón de fondo que explica o vigor da reivindicación soberanista e do dereito a decidir.

A Globalización e os poderes neoliberais arrasan co sistema produtivo, destruen emprego e rompen os equilibrios básicos para soster os servizos públicos e o benestar.

Os grandes poderes económicos e financieros instrumentalizan as grandes institucións internacionais, o FMI, o BCE, a Comisión Europea e os grandes estados arrasando o sistema produtivo, o emprego e os recursos de países como o noso.

Os pobos que non nos resignamos ao esmorecemento provocado por esa globalización reaccionamos. Reacciona Escocia, Cataluña, Euskadi, Córcega, e reaccionamos Nós. E temos que reaxir con máis forza e con máis decisión que nunca.

Esta crise obriga a reaxir con urxencia.

É o futuro vital como pobos o que está en xogo.

Os pobos con vontade de futuro reaccionan, reaximos.

Esa á razón do empuxe dos movementos soberanistas en toda Europa e agora en particular dentro da UE. Esa vontade de non ser varridos pola galerna neoliberal ou por imperialismos egoistas é o que obriga aos pobos a constuír ferramentas para defenderse e xestionar os seus propios asuntos de xeito soberano. Curiosamente, iso que algúns estados da UE por veces promoven fóra das fronteiras UE non o aceptan nin respectan cando ocorre dentro.

Escocia e Catalunya son hoxe a vangarda nese movementos soberanista pero detrás van outros moitos: Euskadi, Flandres, Valonia, Córcega e, desde logo, irá Galiza. Porque Galiza non renuncia ao futuro.

O Estado español é un estado falido e hoxe cobran especial significado aquelas verbas de Castelao cando lles zoupaba aquilo de “sodes uns imperialistas fracasados”.

O Estado español nunca conseguiu os obxectivos de destruír os nosos sinais de identidade, nin a lingua nin a cultura, aínda que o intenta e ten aquí un exército de peóns mercenarios traballando arreo. Pero seguimos en pé, seguimos aí. Como di a canción de Mini e Mero “seguimos estando por aquí, sempre estamos por aquí”. As aspiracións do pobo seguen aí e o nacionalismo estamos aquí para facelas realidade.

A reacción centralista puxo en marcha un vasto e sistemático proceso de recentralización, do poder político e do económico, as dúas caras da mesma moeda. É unha reacción desesperada para seguir mantendo a hexemonía madrileña, a oligarquía española, que é esencialmente madrileña. Porque a oligarquía e a casta teñen unha xeografía, aínda que teñan ben esparexidos os seus emisarios e servidores.

Pero iso xa non é tolerabel. Non podemos aceptar que todas as nosas enerxías vaian ao sumidoiro do burato negro madrileño. Non podemos aceptar o espolio do aforro e dos recursos, da enerxía; agora tamén o espolio fiscal para rescatar bancos, eléctricas, grandes concesionarias e construtoras. O último son eses 4.600 millóns do estado para rescatar o despropósito das autoestradas radiais madrileñas, ou os 3.600 millóns de creditos extraorzamentarios para defensa nos tres últimos anos. Estes días anda o goberno Rajoy preparando de tapadillo o rescate millonario do lobby madrileño de samesugas do orzamento público. Pero non recatan as autoestradas crebadas madrileñas con recursos da Comunidade de Madrid, aínda que fora a Esperanza Aguirre a que puxera en marcha a súa construción a beneficio dos seus amigos especuladores. Pretenden rescatalos con recursos do estado, con axudas de estado, cos nosos impostos, actuais e a trinta anos.

Non, non estamos dispostos a decir amén.

Non podemos tolerar que ese mercenario de Feijóo diga amén a costa de sacrificar os noso investimentos e o noso futuro. Cantos diques flotantes se poden facer con eses 4.600 millóns?, nin máis nin menos que 46, pero négannnos até o primeiro, que sería clave para o futuro da industria naval de Ferrolterra. Cántos empregos na industria alimentaria, cantos empregos na promoción da agricultura, na eólica, cantos centros de innovación, cantas camas de hospital, etc, etc. se poderían crear?.

O pobo catalán viuno claro. Ten a decidida vontade de cortar o cordón umbilical que alimenta o monstro madrileño. Romper definitivamente con esa insoportable vocación hexemonista de Madrid e do Estado.

Nin a manipulación máis burda, nin a ignorancia fanática, nin a chulería do españolismo máis rancio van poder parar o proceso catalán.

Hai dous días compartimos en directo esa inmensa maré democrática e cívica da Diada, con esa impoñente V de Vitoria e de Vontade de Votar. Poidemos ver a ese pobo catalán en pé, todo el, decido a avanzar pase o que pase.

Desde a pletórica xente moza até as velliñas e velliños con caiado, desde a clase traballadora até a elite profesional, desde os nacidos en Cataluña aos inmigrantes, desde a esquerda a dereita, todos camiñaban xuntos, co convencimento de que unidos son imparábeis. E estou convencido que esa vontade absolutamente maioritaria acabará alumbrando un estado catalá. Máis pronto que tarde, dun xeito ou doutro.

Desde aquí nós partillamos os anceios do pobo catalán e os dos escoceses.

Porque os seus anceios son tamén os nosos e porque sabemos que o seu éxito será unha Vitoria que dará folgos e ilusión para que o pobo galego avance. Avanzaremos, recorreremos o noso propio camiño, ao ritmo que as galegas e galegos decidan. Pero recorrerémolo, sen dúbida.

Para iso precisamos erguer a autoestima desta sociedade, a confianza nas nosas propias forzas e capacidades. Temos que vencer o derrotismo, veña de onde veña. Vencer os discursos cos que queren infundir inseguranza ou medo.

Precisamos organización, autoorganización. Para romper a supeditación a forzas alleas.

Necesitamos achegar a maioría da sociedade ao proxecto soberanista.

Precisamos conquistar as institucións de autogoberno para convertelas en aliadas do proceso. Temos que quitar de aí a ese mercenario de Feijóo, hooligan e chulapote de barrio entregado servilmente aos lobbies de Madrid.

Desde logo, non imos tolerar que muden as regras de xogo para prevalecer mesmo sen ter a maioría social. Non imos tolerar que recurten o Parlemento Galego para desvalorizalo e para deturpar a representación igualitaria de toda a cidadanía galega.

Precisamos unha organización potente e ilusionada. O BNG é hoxe o motor ilusionado para construír o futuro para esta nación.

As Asembleas abertas son unha aposta de alcance para ensanchar a base social do nacionalismo, para organizar esa pluralidade que busca mudar unha realidade e que debe ter no proxecto nacionalista a ferramenta e o referente para facelo. Teñen que ser foros para conectar coas arelas e angueiras concretas da nosa cidadanía sometida ao empobrecemento, a precariedade, a emigración e a loita pola supervivencia. Temos que empezar por expoñer a nosa experiencia na xestión local e recoller as ideas e iniciativas para levar aos concellos nas vindeiras municipais.

As leccións do proceso escocés e catalán teñen que ser ben aprendidas. Hoxe son procesos sociais transversais pero chegouse aí grazas a anos de autoorganización e tamén de conquista das institucións de autogoberno.

Nós saberemos facelo coas nosas receitas saídas da nosa realidade concreta, “á moda da casa”.

Construiremos entre todos unha Galiza con futuro, con emprego e vida digna nesta terra. Porque nós somos os do SI, si a Galiza, si ao emprego, si ao futuro. Si ao dereito a decidir.

Viva Escocia, viva Catalunya. Viva Galiza Ceibe.

Compostela, 13 de setembro de 2014.

A Galiza que Merkel ignora

Sra Chanceler:
Vén vostede e o seu nutrido séquito pasar revista de preto e marcar as liñas mestras a un Estado fallido dentro da UE. A matraca da “marca España” vai quedando reducida a unha versión metafórica e ampliada daquela histórica “Marca Hispánica” do imperio medieval de Carlomagno. Daquela, Galiza non formaba parte da Marca Hispánica e hoxe tampoco nos aporta un marco de futuro para o noso país.
A Galiza que lle vai mostrar o sr Rajoy estes días posiblemente vai ter ben pouco que ver coa Galiza real. Nin a realidade dos galegos e galegas se corresponde con esa fantasiosa recuperación que só disfrutan os bancos, os especuladores financeiros e os grandes oligopolios do IBEX35. Nin a cidadanía deste país é tan sumisa coas decisión da troika e dos bancos como veñen sendo Rajoy e Feijóo, por iso queren mudar as regras de xogo para manter de xeito truculento o poder. A mayoría d@s galeg@s estamos abertamente en contra das políticas da troika, que tanto vostede como Rajoy defenden e impoñen con cruel desprezo do sufrimento que provocan na inmensa maioría da sociedade. As centos de miles de persoas paradas, as ultraprecarias, as falsas autónomas, as enfermas e dependentes, as estudantes sen bolsa e esa multitude nova obrigada a facer as maletas de novo, para ir maltirando na emigración, entre outros lugares nesa Alemaña que fai todo o posíbel por defender a súa industria pero que arrasa coa dos demais e tamén cos sectores primarios e o comercial, todas elas son unha acta de denuncia do súa política. Hoxe temos que recordarlle a vostede que o noso país non pode soportar máis o desbalde do noso naval, da pesca, do agro, do noso aforro.
Ben sabemos que Alemaña ten nas súas mans a batuta para marcar o ritmo da orquesta desafinada da UE e por iso non podemos acoller a Chanceler con simpatía. Pero tamén sabemos que se hai un goberno entregado ás receitas crueis e suicidas da troika ese é o do sr Rajoy.
Os galegos non podemos ignorar que as políticas de espolio da sociedade para rescatar unhas inviábeis finanzas especulativas -as españolas, as alemanas, as europeas e as americanas- están levando a unha severa pobreza actual: os recortes van acompañados de aumentos de impostos regresivos e mesmo do espolio dos aforradores. Pobreza actual que non é o preludio dunha bonanza futura senón dunha creba social aínda maior.
Máis aínda, que saiban Merkel e Rajoy que a maioría dos galegos non queremos esa UE supéditada á estratexia imperial americana en todo o mundo pero, en particular nos espazos sensíbeis que circundan Europa. E, como en todo hai graos, sentimos especial noxo –si indignación e noxo- pola sempre incondicional supeditación do Estado Español a esa estratexia imperial, en Irak, Siria, Ucraína ou en Palestina.

Intervención Día da Patria de 2014: En pé

Día da Patria de 2014:  En pé

(Antes de máis nada quixera enviarlle unha mensaxe de profunda solidariedade ao pobo palestino que está sendo masacrado polo arrogante exército sionista de Israel, que desde hai décadas ocupa as súas terras, impón un auténtico appartheid e leva a cabo un cruel xenocidio. Palestina vencerá!

Diciao moi ben Herman Hesse, “a vida convértese en verdadeira dor, en verdadeiro inferno alí onde dúas épocas, dúas culturas ou relixións se entrecruzan”. Eu engadiría, é un inferno alí onde o imperialismo e os oleoductos se cruzan.)

En pé!, como cantaba Cabanillas

Galiza está en pé! Coma cada ano nesta Quintana milenaria.

En realidade, este ano, recuperamos a tradición despois do desgrazado dia da patria que vivimos en 2013. Non esquecemos as 79 vidas que se perderon naquela catástrofe culposa do Alvia nin tampouco as demais vítimas e as súas familias. Todas elas xunto coa veciñanza de Angrois, os Bombeiros e emerxencias, son demostración viva da dignidade deste pobo fronte a un PP-PSOE que tratan de tapar as reponsabilidades políticas con medallas e tratan de encubrir a chapuza tecnolóxica das empresas implicadas.

Para todas as vítimas van hoxe os mellores sentimentos deste gran corazón colectivo e con todas elas seguimos reclamando, unha vez máis, a verdade, unha comisión de investigación e que se implanten dunha vez as medidas de seguranza, que aínda faltan.

Ao Borbón que hoxe temos aí ao lado, evidenciando a confesionalidade da xefatura de estado, só lle enviarei uns versos de Ramón Cabanillas que teñen case un século (1921!): “o pobo chora os mortos da traxedia/ ¡e o rei é vitoreado na Comedia/ onde trunfa a camisa Musidora”. Un ano despois, volta o Borbón coas mans baleiras a recoller honores como rei. Non somos súbditos e xa vai sendo hora que entremos no século XXI.

Amigas e amigos,

Este é un ano duro

Sete anos despois do estourido da crise seguimos sumidos nun rodopío de empobrecemento do país que parece non acabar nunca e que queren prolongar. A crise está sendo aproveitada para radicalizar un modelo social inxusto e desigual. Os defensores da globalización, das finanzas especulativas e dos grandes oligopolios campan ás súas anchas impoñendo medidas e receitas que só a eles benefician.

A troika e os gobernos servís, con Rajoy e Feijóo, son o seu brazo executor.

As políticas neoliberais e centralizadoras do goberno central están a poñer ao noso país contra as cordas.

A nación que sofre é de carne e oso:

Podería escoller centos de exemplos do sufrimento de miles e miles de galegos e galegas, desde @s expulsad@s da súa vivenda até @s ultraprecari@s con traballos por horas en días soltos.

Podería falar dos miles de fogares que non teñen ingresos, miles e miles de familias teñen todos os seus membros en paro

Podería falar desa enxurrada de xente moza forzada a emigración

Pero hai algo que rompe o corazón de calquera persoa cun mínimo de sensibilidade: a fame infantil.

Dicía o Mefistófeles de Goethe “non podo dicir nada do sol nin dos mundos; non vexo máis que unha cousa: a miseria dos homes”

Pero nin nos peores pesadelos podería un imaxinar hai anos que en pleno século XXI teriamos que ver neste país nenos e nenas sofrendo infraalimentación. E dicimos infralimentación porque resulta vergoñento e ferinte falar de fame.

O certo é que temos máis de 18.000 fogares con nenos que viven ao borde da fame literal. Pode Feijóo soltar mentiras a esgalla pero non pode ocultar esta insoportábel realidade. Pode teimar en negala e logo andar a rapañota das esmolas europeas para a pobreza infantil severa.

Claro que da vergoña abrir comedores escolares no verán pero tampouco abonda con remendos de caridade.

O problema é que coma eses nenos e nenas están as 18.000 familias en pobreza severa e outro 26% viven en fogares en risco de pobreza.

Non abonda con esmolas, o que cómpre é atacar as causas: este modelo e estas políticas que estan disparando a pobreza.

Pero o que mete máis medo é cara onde pretenden levarnos.

Falan de recuperación e único que se recuperan son as rendas financeiras, as dos especuladores, e xa dan por descontando que o futuro é máis precariedade e pobreza

Amigas e amigos,

Este non é o país que soñamos, Nin é un futuro soportábel.

Nós non nos resignamos.

Construiremos un país con futuro.

Non podemos aceptar que a ambición sen límites dunha minoría poderosa arrase de todas as conquistas históricas. Non podemos achantar diante desa patronal cavernícola que non quere convenios, nin salario mínimo, nin revalorización co IPC, e xa se atreven a ameazarnos con iso de que nos “esquezamos dos salarios fixos”.

É unha guerra social e sicolóxica: os beneficios das grandes empresas aumentaron de escándalo na crise e aínda espremen a anguria do paro para ir un paso máis.

Tamén a centralización é parte da mesma guerra.

Os lobbys madrileños da corrupción quéreno todo, a oligarquía financeira, os oligopolios eléctricos e petroleiros, as grandes cadeas comerciais, as concesionarias zugadoras do orzamento público, as construtoras ...arrasan con todo.

Xuntos impoñen teitos de gasto, limitan a contratación de persoal público, concentran os servizos municipais nas Deputacións para facilitar os macrocontratos coas grandes concesionarias madrileñas; concentran os xulgados nas capitais de provincia para facilitar o desembarco dos grandes bufetes madrileños e controlar máis en corto, aínda, a xustiza.

A centralización esgana e os grandes oligopolios chuchan até a médula.

Compañeiras e compañeiros,

Galiza está no límite, pero non está rendida

Non nos resignamos

Os nacionalistas estamos en pé.

A xenerosa militancia do BNG, o nacionalismo todo e esa rede vizosa que é Avante Galiza, que hoxe nos acompaña, destes corpo e azos a todos eses movimentos de resposta organizada

contra os recortes da sanidade e contra a súa privatización,

contra os recortes do ensino, a LOMCE e a súa rancia españolización,

contra o acurralamento do noso idioma

contra a reforma laboral da ultraprecarización, da man da CIG,

contra o desmantelamento definitivo do naval...

contra as peaxes e o abuso da tarifa eléctrica

contra os desafiuzamentos

contra os recortes nos dereitos das mulleres e esa ultrareaccionaria da lei de aborto

Grazas a loita incansábel podemos hoxe reivindicar con orgullo vitorias importantes:

estamos gañando a batalla titánica contra o roubo das preferentes

co parón a Corcoesto estamos freando esa minaría colonial

e gañaremos a batalla dos emigrantes retornados,

Non nos pararán con multas nin con represión:

Nin aos estafados polas preferentes, nin aos estudantes, nin aos sindicalistas da CIG Pablo e David despedidos de Citroen, nin as condenas xudiciais por participar en folgas: Carlos, Serafín, Ana e Tamara. Para os que demandamos unha vez máis o indulto.

Enfrontar as políticas devastadoras neoliberais é a mellor maneira de facer país, porque é defender a nosa xente, defendernos a nós mesmos.

Compañeiras e compañeiros,

A indignación é necesaria pero a nosa aposta ten que ir un paso máis aló.

Nós erguemos un proxecto con ideas e propostas para converter o cabreo en esperanza, materia prima do futuro.

Un futuro de economía produtiva, traballo, dignidade e benestar na Terra.

Queremos decidir nós para poder producir algo e consumir tamén do noso. Para empezar queremos consumir produtos galegos e etiquetados en galego. Queremos tarifa eléctrica galega. Queremos impulsar un consumo de proximidade e sostíbel. E nos alimentos, soberanía alimentar. Queremos outra política industrial ,outra política de innovación. Queremos negociar os acordos comerciais, os agrarios, os pesqueiros. Queremos xestionar o noso aforro e os nosos impostos. Queremos ordenar o noso territorio, os nosos servizos públicos.

Nós sabemos que esta nazón ainda está a tempo de ser outra cousa.

Como dicía Uxío Novoneira en GALICIA viva inda:

“Sabemos que ti podes ser outra

cousa

sabemos que o home pode ser outra

cousa”.

Iso é o que nós proclamamos todo o ano con propostas e alternativas no Parlamento Galego e no Congreso, con elas imos a Bruxelas de novo, pero tamén é o que demostramos ao largo e ancho do país, nos concellos onde  gobernamos.

Nós facemos latexar esa outra Galiza todo ano, día a día, co “espíritu de Riotorto”, desde Ribadeo a Bueu, desde Cariño a Tomiño, desde Carnota a Allariz, desde San Sadurniño a Rianxo, desde Vimianzo a Monforte, desde Carballo a Pobra de Brollón, desde Mondoñedo a Castrelo, de Arzúa a Arbo, de Mugardos a Poio, de Riotorto a Mezquita, da Bola a Zas. E por suposto, na Boa Vila eterna de Castelao, Bóveda e Paz Andrade. Tamén onde cogobernamos.

Todos eles son exemplos do compromiso do BNG coa maioría social, cos máis necesitados, coa dinamización do territorio, todos eles son xermolos da nación e o ano que ven reforzarémolos e multiplicaremos.

Amigas e amigos,

O ano 2014 é un ano singular que fará historia para os movementos nacionalistas en Europa.

Escocia e Cataluña convocan referendos de autodeterminación e demostran a todo o mundo que a reivindicación nacionalista é máis actual e urxente que nunca. É lexítima e é normal.

Sexa cal sexa o desenlace marcan un salto cualitativo na ruptura do marco unitario do estado español e un paso cara a Europa dos pobos.

Os pobos queren, e nós tamén queremos, dotármonos de ferramentas para gobernar o noso país, para construír o noso propio futuro, para encarar a crise e construír un futuro para as novas xeneracións. Queremos que as novas xeneracións teñan nas súas mans as ferramentas que nós non tivemos aínda.

Nós sabemos que para avanzar nese camiño é preciso galeguizar os debates, poñer os nosos problemas no centro,  e galeguizar as alternativas políticas, pensadas desde aqui e para aquí.

É preciso reforzar a autoorganización e romper toda caste de supeditación ás forzas estatais.

Este país precisa ruptura, si, ruptura co centralismo, ruptura coa resignación, ruptura coa impotencia, ruptura co discurso unitario do unionismo, sexa monárquico ou republicano.

Os que decidiron enguedellarse na lea federal, abríndolle con frivolidade as portas ao discurso federal, laiaranse algún dia cando PSOE/PP/UPyD e outros impoñan o seu “retoque  cosmético federal” na Constitución como última versión de marketing do centralismo unitario.

Compañeiros e compañeiras

Ninguén debera esquecer aquelas sabias palabras de Castelao en 1948 sobre a retórica federal española: “ocorre que os demócratas hespañoes sempre alardean de federalistas cando se ven caídos e alonxados do poder; pero en canto ventan algún ascenso ou recobran a esperanza de gobernar, entón soio pensan nas vantaxes de concentrar os mandos en Madrid”.

Ninguén debera esquecer Castelao e Bóveda, nin tampouco aquel sabio aforismo de Blaise Pascal “se non actúas como pensas, vas acabar pensando como actuas”

Este país o que precisa é unha ampla unidade de acción arredor do proxecto nacionalista, tender a man a todos e todas as que queiran sachar na gran agra aberta do nacionalismo.

Ben sabedes que non é un capricho nin unha cabriola ideolóxica nin tampouco un asunto só identitario.

Ben sabemos hoxe que a recentralización está levando consigo un enorme bombeo de recursos cara Madrid e os seus oligopolios. Xa poden pintar a balanza fiscal que queiran a maior gloria da fantasmagoría españolista que non nos impresionan. Agora vai resultar que Madrid é o gran sacrificado e case parecería que medio estado español vive a costa de Madrid. É unha estafa intelectual, puro artificio dunha contabilidade bananera que estiran coma o chicle, para enxalzar o españolismo e lexitimar máis regalos fiscais a Madrid, coa complicidade de todo o provincianismo papanatas que temos en San Caetano.

A realidade é outra ben diferente. Sen falar do espolio da drenaxe do noso aforro ou da nosa enerxía, a balanza fiscal de 2011 evidencia que nos espolian máis de 1.322 M de euros netos. Cantas cousas poderiamos facer con eses 1.322 M!, cantos nenos e nenas se poderían alimentar como é o debido? Cantos empregos se poderían crear?. Feijóo ningún, pero nós moitos!.

Os números cantan pero aínda canta máis o que se fai con eles: de pouco nos serve o investido se está pensado para reforzar Madrid e non para desenvolver o noso país, como temos denunciado co tren, os tres aeroportos, as autovías e tantos outros desatinos.

En todo caso, nós sempre dixemos que o principal problema é o Estado vampirizador e ter que aturar toda esa lexislación e regulación centralista coa que están poñendo o noso mercado e os nosos recursos ao servizos das grandes empresas madrileñas, os grandes lobbies do “palco do Bernabeu”.

Por todo iso o noso discurso non é so para os que nos recoñecemos como nacionalistas. O proxecto soberanista vai dirixido e é vantaxoso para todos e todas as que viven neste país.

A cidadanía ten que saber que o espolio económico só poden levalo a cabo se contan con complicidade política e só poderemos darlle a volta se este país se fai valer desde a autoestima, nas urnas. Desde logo, non pode haber políticas de esquerda sen soberanía.

Amigas e amigos,

Hoxe fai 50 anos que se refundou o nacionalismo contemporáneo, 20 anos despois da aparición exilio do Sempre en Galiza. Esa xeneración extensa e alongada, da que a maioría de nós formamos parte, temos a responsabilidade de trasladar a avenza do nacionalismo organizado a xeración que agora esperta á política.

O BNG é unha forza con historia, é unha forza que decidiu na última Asemblea Nacional de  2013 confiarlle a organización a unha nova xeración, a un grupo de mozas e mozas que hoxe forman parte da dirección.

Agora, despois dun ano intenso de loita e de posta a punto, estamos decididos a darlle aínda máis protagonismo á xente nova. (agradecemento aos voluntari@s que fixeron posíbel o Festigal e esta grande manifestación).

Neste momento histórico nós temos que darlle continuidade xeracional á loita para construír unha nación no mundo.

Iso si, necesitamos que todas e todos vós vos involucredes, que axudedes a reverdecer esta organización que é o futuro do país. Non imos desaproveitar nin unha pinga de experiencia, somos un rio con mil afluentes.

Compañeiras e compañeiros

O ano que vén é ano de eleccións municipais e xerais.

Temos que abrir por todos os recunchos do país un diálogo franco con todas e todos os que queren outro futuro para a nosa nación. Ímolo facer en Asembleas Abertas por todos os concellos e localidades. Imos socializar o noso proxecto e a nosa experiencia, que a temos e grande, pero imos tamén escoitar e incorporar ideas e persoas.

Temos que ser a ferramenta para transformar a rebeldía, a carraxe e a indignación da xente nova en materia prima dun proxecto de futuro.

Imos abrir as portas para ensanchar base social pero non caeremos na trampa dos que botan a rede cun canto á espontaneidade cidadá desorganizada, cunha teoría diferente para cada día da semana.

Por aí non iriamos moi lonxe fronte a un PP organizado coma un exército militar disciplinado e fronte a mesta rede de poderes que o amparan.

Non, amigos e amigas, sen organización non seriamos nada. A cidadanía organizada e con proxecto de país podemos ser todo.

No BNG temos as ideas claras e os principios firmes, queremos camiñar con paso seguro cara a soberanía nacional, tendo moi presente as prioridades da “ruda adversidade urxente” pondalián.

Este BNG vai a por todas para gañar. Con realismo pero con determinación.

O camiño cara a soberanía empeza por derrotar o PP, o centralismo máis agresivo, o neoliberalismo depredador. O Atila en Galiza que como o dinosaurio de Augusto Monterroso, “segue estando aí”. Queren mudar as regras de xogo para prevalecer. Pero nin así poderán impedir a súa derrota.

Nós miramos cara o futuro.

Temos un proxecto para sacar a este país adiante e sacarémolo. Estamos abertos a todo o mundo que queira sumar. Acumularemos forzas e conseguirémolo.

Entre todos construiremos un país no que poidan vivir dignamente todas e todos os que veñen atrás.

Compañeiros, compañeiras,

Para rematar, acendamos os nosos corazóns cos versos épicos de Ramón Cabanillas En pé

Irmáns! En pé sereos,

A limpa frente erguida,

Envoltos na brancura

da luz que cai de riba,

o corazón aberto

A toda verba amiga,

E nunha man a fouce

E noutra man a oliva,

Arredor da bandeira azul e branca

Arredor da bandeira (“coa estrela”) da Galiza,

Cantémolo dereito

A libre nova vida

Compañeiros, compañeiras,

Viva Galiza Ceibe e popular

Viva o BNG

Xavier Vence

Compostela, 25 de xullo de 2014, Dia da Patria Galega 

Entrevista a Xavier Vence en VTelevisión

Intervención no mitin de peche das europeas en Vigo (23.5.2014)

Amigos e amigas de Vigo, desta cidade que como dixera Cunqueiro “naceu á beira dun verso de Martín Codax”:

Agora que se pecha a campaña comprobamos o que xa sabiamos, que aos que mandan neste país non lles interesa que se fale de Europa, nin das políticas europeas, nin tampouco das políticas de aquí. A ningún dos dous da gran coalición.

É unha guerra sicolóxica!! É a guerra da propaganda!! É a guerra da intoxicación!!

O que lles interesa é que a xente se rinda, que a xente aborreza todo, que a multitude que está cabreada perda calquera esperanza de mudar as cousas.

Propaganda a eito, sen tasa, lixo para enmerdar a vida pública e ocultar aos que, como o BNG, somos unha incómoda alternativa.

A Falange rosa de UPyD presentou até 4 recursos contra o BNG e a Xunta Electoral Central acordou marxinar ao BNG na cobertura informativa dos medios públicos galegos, da Radio e Televisión de Galicia. Deixaronnos nunha cota de 18 segundos que non da nin para dar as boas noites.

Calquera diría que as 24 horas de RTVG están repletas de programas imprescindíbeis.

Ben sabedes que a metade é lixo, pero é que diso se trata, de encher de lixo o tempo libre e a cabeza da nosa xente.

Onte, falando cunha compañeira, eu dicialle, temos que pelexar polos escasos segundos que legamente nos corresponden por dignidade, pero que son 18 segundos do BNG ao lado dos 1.800 segundos dos telexornais cheos de publireportaxes desvergonzados da Xunta e do Goberno??.

100 contra 1.

Eses son os termos da guerra: 100 contra 1. 100 contra 1. E para as estatais xa nin existimos. É un simulacro de democracia.

Úlo dereito á información da cidadanía??

Si desde Madrid deciden a cobertura informativa que teñen que facer os medios públicos autonómicos, que queda do que un día nos dician que era a autonomía?

A censura ao BNG nos propios telexornais é a pinga que reborda o vaso, un intento de silenciarnos pero

Non nos calarán, non nos calarán!!!

Ao PP sóbralle tanto tempo que Feijóo dedica máis a demonizar o BNG nun día que todo o tempo que ten o BNG en toda a campaña.

Pero aínda así non lles chega, non lles chega cos publireportaxes do que nun futuro será un fantástico flotel cuxa maqueta parece que xa flota, ou dunha Ponte de Rande que parece xa executada a ampliación....

Non, non lles chega, teñen que empachar a xente con bazofia podre para que a xente algo sensíbel fique na casa aborrecida,

os deles xa sabemos que tragan con todo, para eles non hai data de caducidade!!!, coma os iogueres de Cañete.

De feito, lévano a el de candidato, que é máis rancio que unha morcilla do pleistoceno!

Minten todos os días coa propaganda da imaxinaria recuperación que só se nota nas contas das grandes fortunas e da gran banca, a costa de todos nós!!!

Feijóo minte máis que fala, é capaz de dicir que “Galicia es el país más próspero de Europa” e non lle cae a cara de vergoña!!

Si a mentira fose delito estarían todos en cadea perpetua !! E haberá que pedir que se incorpore ao Código Penal a mentira dos gobernantes.

Son mentiráns compulsivos que teñen na mentira e na manipulación dos medios a súa arma para dominar á xente, para narcotizar ao país e que siga votándoos aínda que iso signifique un suicidio colectivo.

Diciao con lucidez Manolo Rivas cando describiu a Galiza do PP dicindo que “Galicia está suicidándose e non o sabe”.

En realidade queren “suicidala” e non o conseguen porque este país ten fondo de granito e porque ...estamos nós.

Está o nacionalismo, está o BNG

Nós non podemos resignarnos ao esmorecemento.

O BNG non se rende!!!

Tratan de ocultar todos os días os seus gravísmos casos de corrupción do PP na Gürtel, Barcenas, Pokemon, abrindo a mangueira do xurro para ocultar os seus casos máis graves.

Mesmo inventaron un suposto ingreso de Vendex nas contas do BNG, o que era un ingreso do propio BNG

Queren enzoufar tamén ao BNG para poder dicir que todos somos iguais

Pero os do BNG non somos iguais!!!. Non somos iguais!!! Somos diferentes!! Nós non nos vendemos!!!

A nosa campaña é modesta, modestísima, obra do sacrificio de centos e centos de militantes e simpatizantes, aos que hoxe quero agradecer o seu xeneroso esforzo:

GRAZAS!!!, sodes o corazón deste país!!

Como dicía Uxío Novoneira, “a forza do noso amor non pode ser inútil”.

Ao BNG non nos van tapar, non nos van calar!!

Somos inimigos a bater porque nós estamos aí, sempre activos, na resposta organizada día a día contra todas as agresións da banca, contra o roubo das preferentes –batalla que estamos gañando-, contra o atraco indigno de Montoro aos emigrantes retornados, contra os peches delictivos de empresas, contra os oligopolios eléctricos e enerxéticos, contra os cazadores de privatizacións corruptas, contra os recortes irresponsábeis de Rajoy e de Feijóo

porque o BNG si está aí, na rúa, de verdade e non coma outros aos que lles enche a boca cos movimentos sociais!!.

E estamos nos concellos e no parlamento plantando cara a esta dereita disposta a arrasar todas as conquistas, todos os dereitos e o propio futuro da xente con tal de salvar os intereses sagrados da banca especulativa e das grandes fortunas.

O BNG leva moitos anos facendo frente a esas políticas europeas que esganan os nosos sectores produtivos, no agro, no mar, na industria ou no comercio.

Hoxe temos na Galiza case 300.000 parados e outros 30.000 que non contabilizan como tais pero que tamén o son. E outras 100.000 mozas e mozos que tiveron que emigrar.

Que máis ten que ocorrer para recoñecer que este modelo de Unión é un fracaso?

Que máis fai falta para recoñecer que as políticas neoliberais da troika son un fracaso?

Que máis fai falta para recoñecer que por ese camiño este país non ten futuro?

A necesidade dunha profunda mudanza é evidente!!

Pois nós decimoslle aos galegos e galegas que o BNG está aqui non só para responder e manifestarnos, estamos aqui para avanzar, estamos aquí para conquistar posicións, estamos aqui para mudar e sacar o país adiante, para termos futuro na terra.

Ímolo facendo día a día con rebeldía, con paciencia pero sen resignación nin derrotismo.

Por iso, para o 25 pedimos o apoio dos galegos e galegas

Para traballar por outra Galiza e outra Europa

Hai que vencer as forzas do retroceso, as forzas da gran coalición submisa á banca e os 30.000 lobbistas que dominan Bruxelas e Madrid, sumisa a eses 18 capitostes cos que se reune Rajoy e cos que antes se reunía Zapatero.

Ninguén elixiu a eses 18 plutócratas que se erixen no auténtico directorio do Estado.

Se mandan eles, a democracia é un mero simulacro!!

Hai que poñer coto a liberalización total do comercio e das finanzas,

hai que acabar cos paraísos fiscais, para que o aforro se invista no país e para que poidamos desenvolver a nosa economía produtiva e crear emprego

Hai que mudar o Banco central Europeo para poñelo ao servizo da economía produtiva e da sociedade

Hai que vencer ás forzas que queren arruinar as conquistas sociais de décadas, que queren acabar coa negociación colectiva, impoñer salarios de pobreza, cargarse a seguridade social pública

Hai que vencer as forzas que queren frixirnos a impostos inxustos para rescatar a banca e logo minguar os servizos públicos, impoñer copagamentos e aínda por riba privatizar e converter a saúde e os servizos sociais nun negocio

Hai que vencer as forzas empeñadas en negar o noso futuro como nación soberana, para podermos un día negociar directamente os nosos intereses

Hai que vencer as forzas que queren negarnos e ocultarnos.

Imos derrotalos, paso a paso

Para empezar imos gañar o vindeiro domingo unha representación para Galiza, para o nacionalismo galego, no Parlamento Europeo. Para defender os intereses deste país e das nosas xentes todos os días.

Para iso precisamos un último impulso, para levar a Ana Miranda ao Parlamento Europeo, para que continue a brillante labor que veu realizando na última lexislatura, ao servizo de Galiza e todos nós.

Adiante! Animade ao voto ao BNG a todas as persoas da vosa contorna.

As daquí e as de fóra, as que falan galego e as que non, as nacionalistas e as que non, as de esquerdas e as que simplemente queren a este país

A todas!

Porque se o BNG está, Galiza está!!!!

Viva Galiza ceibe!!

Europeas 2014 Entrevista a Xavier Vence en Vtelevisión

#encontroBNG Intervención de Xavier Vence, portavoz nacional do BNG

Intervención no Encontro Nacional Eleicións Europeas do 27 abril en Compostela

Compañeiros e compañeiras

Estes son os nosos e as nosas!! Son os/as 19 da lista que o 25 de maio os galegos e galegas escolleremos para zumbarlle á troika e levantar o ánimo do país.

Aquí temos o corazón que vibra con entusiasmo para erguer a bandeira da xustiza e do futuro na terra.

Son 19 corazóns desa resposta organizada día a día contra todas as agresións da banca, contra os oligopolios eléctricos e enerxéticos, contra os cazadores de privatizacións corruptas, contra os recortes irresponsábeis de Rajoy e de Feijóo

porque o BNG si está aí, na rúa, nos concellos e no parlamento plantando cara a esta dereita disposta a arrasar todas as conquistas, todos os dereitos e o propio futuro da xente con tal de salvar os intereses sagrados da banca especulativa e das grandes fortunas.

Co BNG van as que loitan no agro, no mar e na industria contra esas decisións que esganan os nosos sectores produtivos, a únicas que lle coñecemos a ese Cañete bravo.

Connosco van representados os verdadeiros movementos sociais que están na vangarda da defensa dos intereses colectivos. A empezar polos compañeiros e compañeiras da CIG que representan a ese sindicalismo combativo e solidario que nin se vende nin se corrompe. Cousa que non poden dicir outros!.

Enfín, neses 19 están tamén os que loitan por unha vida digna, individual e colectiva, os que se esforzan por producir cultura, cultura propia, cultura libre, “non serviam” amigo Suso, amiga Isabel.

Agora veñen as eleccións e os que levan anos arrasando con todo, os do PP e os seus amos, acenderon os altavoces da propaganda para anunciar unha recuperación.

Falan de que si a macro, de que si a micro, coma aquel doutor Pangloss de Voltaire. Son falabaratos.

Non!, miren, as cousas polo seu nome, en roman paladino, as rendas financeiras, os bancos e as grandes fortunas están en recuperación, si, espoliando ao resto da sociedade, aos traballadores e aos aforradores. As rendas salariais perderon 4 puntos no PIB a beneficio das grandes fortunas.

Iso é o que eles chaman recuperación, iso é engorde da bolla financeira coa dopaxe do diñeiro do BCE a beneficio duns poucos e empobrecemento de todos os demais.

Úlos empregos, úlos salarios, úla calidade dos servizos?

O barco afundiu e petou no fondo pero non vai reflotar só. Úlos plans para crear emprego?, en que actividades de futuro se van crear eses 300.000 empregos que precisamos en Galiza?, en que condicións? A 600 euros e sen seguridade social?

Non teñen nin a máis mínima proposta de futuro, nin en Europa, nin no Estado, nin aquí!! Só obscena propaganda e cinismo a esgalla!!!

Si a mentira fose delito estarían todos en cadea perpetua !!

Só hai cartos para propaganda e para comprar propagandistas panglossianos!!!

E para máis indignación tamén hai cartos para desguazar barcos, pechar explotacións e privatizar residencias, hospitais, servizos públicos e mordidas.

E Rajoy está contento, Feijóo está contento. Os mercenarios cumpren o seu papel.

Feijóo está feliz recortando todo até deixar o país reducido a altura da súa cativeza.

Pero que non esqueza que ao final Roma non paga a traidores!

A submisión é tanta que nin sequera leva candidatos galegos nas listas do PP, iso si… para compensar deciden anexionar o barrio madrileño de Aravaca. Que tome nota o compañeiro Lores, ao mellor podemos aumentar a recadación!

Amigos e amigas,

As cousas están moi mal pero se as deixamos nas mans desta xente acabaremos rematadamente mal. A nosa vida e a da xeración moza pode acabar nunha dramática desfeita.

Ou non!!, se somos quen de reaxir

O BNG reaxiu hai moito tempo!

Todas e todos os que estades aquí sodes o corazón desa Galiza que non se somete, que non se resigna, que non acepta esmorecer, que non se entrega rendida.

Somos o corazón afouto que confía nas nosas capacidades, que confía na nosa xente e que bombea confianza e orgullo polo país adiante.

Temos que convencer tamén aos nosos compatriotas que é preciso reaxir, reaxir antes de que sexa tarde!

Temos que parar a involución social e democrática que as finanzas e a dereita están tratando de impoñer en Europa.

O 25 de maio os galegos e galegas temos que zouparlle unha malleira á Troika e o seu plan de desguace, temos que darlles un NON aos corruptos mercenarios que obedecen aos amos económicos, a cuxa selecta corte pertencen, coma ese terratenente Cañete ou os Millán Mon ou os que aspiran a ser admitidos nelas a través das ben engraxadas portas xiratorias.

A nós non nos vale esta Unión Europea. Esa Europa que estrangula a economía produtiva nin é viábel nin o noso país pode sobrevivir nela.

Nós non queremos vernos condenados ao paro pola desaparición dos nosos sectores produtivos, nós non queremos ser pobres escravizados por esa débeda ilexítima, polo espolio o noso aforro e pola evasión de impostos fuxindo cara paraísos fiscais.

Pero o 25 M non só queremos darlles un sopapo ao PP e á troika, o BNG pon, ademais, enriba da mesa unha alternativa: para romper de verdade coa hiperglobalización neoliberal é preciso conquistar soberanía para poder controlar minimamente os fluxos económicos esenciais e só así poderemos ter ferramentas para poñer en marcha políticas de esquerda. A soberanía é unha precondición esencial para garantir o futuro do país, o futuro digno para a nosa xente, a ferramenta para poder crear emprego e manter unha calidade de vida digna.

Outros parecen perden o “norte” falando de baleiras alianzas dos pobos do sur ou buscando a redención na pasarela madrileña. 

O noso norte está aquí e na colaboración con todos os que loitan contra a globalización.

Aplicando un internacionalismo responsábel e solidario, colaborando con todos os que compartimos ese norte. Por iso organizamos aquí hai dous meses, neste mesmo local, a XII Asemblea das 40 organización europeas que conforman a ALE. E por iso traballamos man con man no Parlamento Europeo coa ALE, cos Verdes e tamén coa Esquerda Europea para parar os plans máis reaccionarios desa “grosse koalition” de facto que forman o PP europeo, os liberais e gran parte dos mal chamados socialdemócratas, que en realidade son apenas social-liberais.

Eses que agora veñen pedir o voto poñendo como mérito que son os maioritarios, os que queren mandar de novo: vaia mérito!!, así nos vai!

Da man desa “grosse koalition” os poderes económicos están querendo voltar ao século XIX, desigual e pobre, sen sindicatos nin negociación colectiva.

Unha democracia liberal decimonónica, a tempo parcial, de fin de semana,  teledirixida polos centros de poder tecnocrático e autoritario centralizado, privando a vontade popular de decidir sobre os asuntos esenciais da vida económica e social.

Pero, iso si, queren dominarnos coas ferramentas do século XXI, co control absoluto da información para adoutrinar, meter medo e negar ou invisibilizar as alternativas, coa espionaxe masiva desde o grande poder imperial americano.  Pero que dignidade queda en Europa?, que democracia é esa?, así queren dominar os negocios e mesmo manipular os movementos políticos e sociais en todo o mundo.

A nós non nos vale esta Unión Europea que está cada vez máis sometida e submisa á estratexia americana. Esta Europa na que as grandes decisións as toma o FMI, Goldman Sachs e o Pentágono, é dicir América, se acaso coa complicidade desa Alemania que aspira ao IV Reich e os peóns que ambos comparten no Banco Central Europeo. Iso é a Troika, e os homes de negro.

Quen está negociando ese Tratado Trasatlántico de Libre Comercio e Investimentos entre a UE e EEUU na máis absoluta nocturnidade. Que están negociando, para qué, a beneficio de quen?

Nós non queremos esa Unión Europea de aventuras imperiais e das guerras, como en Ucraína.

Nós queremos outra Europa e iso empeza pola soberanía, para construír unha Europa dos pobos, solidaria e democrática. Por iso a nosa coalición se chama “os pobos deciden”

Por iso o 25 de Maio queremos que Galiza lle zumbe unha malleira na urnas á Troika.

O dia 25, temos que conseguir que os galegos e galegas de corazón voten co corazón e coa cabeza, polo futuro, polo dereito a traballar e vivir na propia terra e para facelo con dignidade e en democracia.

É vital para o proxecto nacional, é vital para a xente, é vital para o BNG.

Hai que mobilizar a todo o mundo. Temos que vencer o desprestixio dereitista da política.

Co BNG, con Ana, esta nación estará con voz propia, directa e sen intermediarios no Parlamento Europeo para defender outra Galiza noutra Europa.

Avante Galiza

Avante BNG

Xavier Vence

Portavoz Nacional BNG