Dereito de autodeterminación dos pobos (proposición de lei)

Intervención no acto de presentación en Compostela da Proposición Non de Lei para permitir o dereito de autodeterminación dos pobos

(Presentada inicialmente como PL en febreiro de 2013 por BNG, Amaiur e ERC)

Comparecencia con Alfred Bosch (ERC), Jon Inárritu (Amaiur) e Rosana Pérez (BNG)

Amig@s, compañeir@s,

Tócame a min pechar este acto que por súa vez pecha un ciclo de presentacións públicas da Proposición Non de Lei tramitada no Congreso dos Deputados por parte das tres grupos políticos aqui presentes: Amaiur, ERC e BNG.

Despois da presentación institucional e da súa presentación diante do pobo de Euskal Herria, o pobo catalán, toca agora presentala en sociedade diante do pobo galego.

Estades aqui unha magnífica representación do pobo galego (deputad@s, alcaldes, concelleir@s e cidadáns) e a través dos medios queremos facer chegar á cidadanía enteira deste país a mensaxe de esperanza democrática que representa esta proposición non de Lei.

Moitas grazas pola vosa presenza neste acto de grande importancia política e simbólica para o nacionalismo galego.

Presentamos esta iniciativa para que o estado español incorpore ao seu ordenamento xurídico constitucional un dereito democrático básico: o dereito de autodeterminación.

Á altura de 2013 este é un dereito que o estado español se nega a recoñecer. Máis aínda, con tal radicalidade se negan a recoñecelo que as forzas políticas maioritarias na cámara do estado néganse mesmo á súa discusión polo procedemento ordinario.

Teñamos ben presente este dato para facernos unha real composición de lugar de cal é o estado da democracia no estado español e a cerril cerrazón das forzas políticas españoles para abrir un debate civilizado e democrático ao redor desta cuestión.

Constatación que non permite albergar escesivas esperanzas dun avance cara ao exercicio do dereito de autodeterminación dos nosos pobos por vía consensual ou pactada.

Non renunciamos á persuasión, non renunciamos á pedagoxía democrática, pero xa sabemos que as forzas políticas estatais non recoñecerán o noso dereito á autodeterminación até o momento en que a forza dos feitos da maioría democrática faga irreversíbel tal proceso de xeito unilateral.

A presentación desta proposición non de lei é máis un esforzo desa pedagoxía necesaria.

Esta proposición nace da constatación que os tres grupos facemos, máis unha vez, do esgotamento da vía autonomista cara ao pleno autogoberno, cara o pleno recoñecemento das nosas nacións.

Os feitos evidentes e os comportamentos teimudos das institucións do estado poñen de manifesto día si día tamén o déficit democrático da Constitución Española de 1978.

Cada día sufrimos con máis crueza a cruzada dese movemento neocentralista que busca non só frear a vontade soberanista e democrática dos pobos senón que teima en reverter e desnaturalizar o propio proceso autonómico.

Todo iso implica un choque frontal entre unhas aspiracións soberanistas e democráticas en alza e unha indisimulada vontade cerrada e hexemonista do neocentralismo madrileño.

O desenlace desa tensión non pode ser outro que a ruptura democrática das nacións sen estado, ruptura que, moi ao noso pesar, parece que terá que ser unha ruptura unilateral ante a negación a unha saída pactada e democraticamente administrada.

Esta proposición non de lei trata de ser unha contribución e unha oportunidade para establecer unha canle para unha solución mutuamente aceptada.

Cada día que pasa as razóns para o aumento das aspiracións soberanistas non paran de medrar:

-os pobos vemos a necesidade imperiosa de participarmos directamente e sen intermediarios innecesarios nun mundo cada vez máis aberto

-vemos a necesidade de controlar directamente aqueles fluxos económicos dos que depende máis directamente o noso desenvolvemento e os nosos equilibrios externos: quer nas finanzas quer no comercio.

-experimentamos con angustia as consecuencias devastadoras para as nosas sociedades da ausencia de soberanía no marco dunha crise da globalización neoliberal e da crise dunha UE tamén radicalmente neoliberal, que fan que as nosas sociedades sufran inermes os embates dos todopoderosos e libérrimos mercados financeiros.

-vivimos con temor e indefensión unha centralización tecnocrática cara Bruxelas e unha centralización política cara Madrid.

-nós, os galegos, non podemos aceptar unha devaluación aínda maior do noso Parlamento Galego –como anda a argallar o PP- que xa hoxe lle negan competencias sobre o sistema financeiro, sobre as preferentes, sobre os aeroportos, sobre a organización municipal, sobre Ence, sobre os eólicos, sobre a pesca, a agricultura, o naval, etc, etc.

NON QUEREMOS MENOS PARLAMENTO, QUEREMOS MÁIS PARLAMENTO, MÁIS DEMOCRACIA, MÁIS SOBERANÍA.

Por todo o dito estamos inmersos nunha profunda crise institucional: non é tanto unha crise da monarquía borbónica como queren facernos creer a extrema dereita ou a esquerda estatais senón que se trata da crise dun modelo de estado inservíbel, un modelo territorial ineficiente e non democrático. 

Hoxe o estado central non aporta nada ás nacións, aos pobos que teñen vontade e capacidade para moverse sós e libres no concerto das nacións europeas e do mundo.

Pola contra, ese estado central é hoxe unha rémora e mesmo unha ameaza:

-eleva os costes con cinco niveis administrativos

-eleva os costes de transacción con eses cinco niveis

-reduce a eficiencia no gasto e nos servizos públicos

-aumenta a conflictividade institucional innecesariamente

-impide o normal despregue da persoalidade singular de cada pobo

Non fai falta recorrer ás grandes filosofías políticas. A realidade empírica de Europa mostra con clareza que aos estados pequenos e medianos váilles moito mellor que aos grandes en termos de resultados económicos, crecemento e cohesión.

Non por casualidade asistimos nas últimas décadas a un florecer de novos estados. Os nosos pobos, o pobo vasco, o catalán e o galego teñen os mesmos dereitos que os 16 pobos que nas dúas últimas décadas se converteron en novos estados en Europa. Nós queremos formar parte activa desa reconfiguración do mapa político de Europa ao mesmo tempo que o fan outros pobos irmáns como o escocés, o flamengo, o valón ou o irlandés.

Fronte aos que neste momento crucial teñen a tentación de arriar a bandeira propia e engancharse á ensoñación tricolor nós proclamamos a firme vontade avanzar. Coas nosas propias forzas, unindo a todo o nacionalismo que exerce a dignidade, en alianza e solidariedade coas forzas soberanistas cataláns e vascas.

Nós, o BNG, non nacimos para resistir, nacimos para gañar.

Non nacimos para enredarnos en imposibeis quimeras, nin para gañar o vindeiro telexornal, nacimos para construír sobre bases sólidas.

Non nacimos para gastar as nosas últimas enerxías en buscar o aplauso d@s españois, nacimos para erguer a autoestima d@s galeg@s, exercer o dereito democrático a decidir libremente o noso futuro colectivo como pobo.

Non se trata só do que somos senón do que queremos ser: un pobo libre no mundo, sen intermediarios.

Gora Eukal Herria Askatuta

Visca Catalunya Lliure

Viva Galiza Ceibe

En Compostela, 5 de maio de 2013.

Xavier Vence

Portavoz Nacional do BNG