Discurso Clausura XIV Asemblea Nacional BNG
*****
Non esperaba
verme neste compromiso. É unha grande responsabilidade.
Todos somos
conscientes de que non é unha asemblea normal, é especial. Temos por diante
retos enormes, cara dentro e cara fóra. Moita xente no país está agardando os
resultados desta Asemblea. Non polo que hoxe culmina senón polo que hoxe
comeza.
Faremos o posible
para cumprir o cometido. Sabemos que non é reto pequeno nin fácil. Pero imos
tentalo con toda a ilusión. E estou case seguro de que o conseguiremos.
Co voso apoio
conseguirémolo!
Compañeiros,
compañeiras!
Quero
agradecervos a confianza depositada en min e nas compañeiras e compañeiros que
me acompañarán na executiva e no consello nacional.
Non me foi fácil
tomar unha decisión pero asumo,
asumimos, o reto con ilusión. E asúmoo porque eu teño tamén infinita
confianza en vós. E pronto a xente aí fóra vai confiar en nós.
Entre todas e
todos imos sacar isto adiante. Con moita xenerosidade e con moita intelixencia
colectiva. Traballando moito, coidando a nosa mensaxe e falando un por un con
todos os galegos e galegas até convencelos.
******
Compañeiras e
compañeiros
Delegacións
convidadas
Amigos e amigas
Permitide que,
antes de entrar en fariña, transmita en nome de todos o agradecemento ao noso
compañeiro e amigo Guillerme Vázquez polo inmenso traballo realizado nestes
catro últimos anos como Portavoz Nacional. Tivo que tripular esta nave en
momentos especialmente difíciles e cuns refachos que facían moi difícil manter
o equilibrio. Fíxoo con xenerosidade e, agora, con grande altura de miras puxo
en marcha este proceso de reconsideración que hoxe culmina.
Agradecemento que
fago extensivo ás compañeiras e compañeiros que partillaron con Guillerme estes
anos á fronte do BNG.
Permitide tamén
que agradeza singularmente a Carme Adán a súa xenerosidade e lealdade nestas
dúas semanas como responsábel de comunicación.
Agradezo por
suposto a Montse e a todos os compañeiros que nestes días fixeron posíbel que
esta Asemblea puidera discorrer a perfección.
En fin, permitide
que hoxe simbolice en todos eles o espíritu de xenerosidade que caracteriza ao
mellor da militancia do BNG, a todos vós.
Amigos e amigas,
fixemos un esforzo colectivo moi valioso ao longo dos últimos meses. Tres
roldas de asembleas comarcais, documento de balance, centos de reunións do
proceso propón connosco, relatorio da asemblea, debates, emendas, etc até
chegar aquí.
Todo iso foi feito
ao mesmo tempo que unha intensa actividade política, sindical e social. Por si
só xa é algo que ten un mérito extraordinario. Pero nun contexto de reveses
electorais e cando a antipolítica se
converteu xa no paradigma político do sistema todo o feito adquire tintes
case heroicos.
Certamente, a
antipolítica é hoxe un virus mortal. Nós temos que ser o antídoto.
Todo o que hoxe
cristaliza aqui permítenos coller folgos para un longo camiño cara a conquista
das nosas institucións de autogoberno e cara a soberanía.
Actualizamos as nosas
propostas e prioridades para confrontar a crise económica, social e
institucional.
E puxemos a punto
os criterios para mellorar o noso funcionamento e estilo de traballo interno e
externo.
Hoxe sentamos as
bases para recuperar o pulso político despois de pasar un tempo atormentados
polas forzas da disgregación, aturdidos polos cantos de serea da claudicación e
frustrados pola silandeira voz do “ninguneo”.
O BNG sae desta
Asemblea con novas ideas, con propostas estratéxicas claras e con liñas de
acción realistas para afrontar a nosa loita política diaria no marco dunha
crise económica, social, política e institucional de proporcións históricas.
Acabamos de
coñecer que os salarios caeron un 4%, a pobreza laboral subíu 2 puntos nun ano e van acompañados de novos retallamentos;
anúncianse novas medidas nas pensións e no sector público en xeral. Camiño do
gran colapso. Xa hai tempo que temos claro que todos estes recortes
xeneralizados son pasos perfectamente calculados para un cambio de modelo, unha
radicalización do neoliberalismo coñecido.
Enfrontámonos ao
fracaso do modelo global neoliberal, unha auténtica crise sistémica, unha
mudanza histórica da xeoeconomía mundial e unha centralización tecnocrática
cara Bruxelas e unha desaforada centralización política cara Madrid.
Cómpre recoñecer
que a envergadura do que está a acontecer implica unha batalla desigual pero,
aínda así, nós imos estar nela con afouteza.
Iso si, o noso
corpo a corpo vai ser contra un goberno Feijóo cuxo único proxecto para o país
é metelo no leito de Procusto do déficit e cortar todo o que sobre. Sen
iniciativa, entregado ao proxecto centralista e conservador da dereita
madrileña e máis preocupado polo estourido da burbulla de corrupción do PP que
pola dramática situación que atravesan a nosa economía e as nosas familias.
Feijóo está
facendo méritos diante da banca: demostrándolles que lles é de fiar, que é un
castigador que non lle treme o pulso diante do sufrimento dos seus
gobernados...que digo?, súbditos!
Ademais é como a
cizaña, empresario que abraza, empresa que afunde. Primeiro foron as loas mutuas
entre el, Pego e Gayoso. Logo foi o Fontenla, logo o García Costas de Barreras,
hoxe é Fernández de Sousa de Pescanova. Que se tenten as roupas os demais. Non
lle importan as empresas, tan só os donativos e as fotos.
Por algo nos
Peares lle chamaban á súa casa a “casa do Cizaña”.
O BNG vai segar a
cizaña ben a rente ou, mellor aínda, vai arrincarlle a raíz.
Para devolverlle
a dignidade e a esperanza a este país.
XA abonda de
mercenarios ao servizo dos que estrangulan o país.
O BNG sae hoxe
cunha dirección totalmente renovada e moza, con xente cargada de ilusión,
porque sabemos que o BNG é o futuro.
O BNG é a
solución á crise. O BNG é a solución ao desleixo do PP. O BNG é o ariete fronte
ao neoliberalismo. O BNG é o único parapeto valioso contra o centralismo
económico e político que nos abafa.
O BNG é desde hai
moito tempo o motor da dignidade desta nación, o aliado permanente da clases
populares, dos que sufren as consecuencias dun modelo inxusto e depredador.
Somos un
nacionalismo construtivo: con alternativas realistas e cunha folla de ruta de
longo alcance para construírmos un estado e construír unha sociedade inclusiva
e xusta.
Tres niveis e tres patas do proceso soberanista
A nosa resposta á
crise sistémica actual enxerga as propostas alternativas para saír da crise
neoliberal coa proposta para conquistar a soberanía.
Que ninguén se
equivoque, non hai dicotomía: as medidas de alcance para saír de verdade da
crise pasan por aumentar o poder de decisión real da sociedade para impoñerse
aos mercados, ao capital financeiro.
Nós sempre fomos
soberanistas pero é que esta crise demostra con clareza que a ausencia de
soberanía é unha das causas fundamentais do caos económico neoliberal que nos
destroza.
É moi difícil
enxergar outras políticas económicas, de certo alcance, sen invertir a relación
de subordinación entre a sociedade e os mercados globais.
Como moi ben
argumenta o prestixioso economista de Harvard Dani Rodrik, o mundo de hoxe
enfróntase a un trilema entre globalización soberanía e democracia. Só
recuperando a soberanía podemos recuperar unha senda de progreso e preservar a
democracia.
Compañeiros e compañeiras, o BNG non anda embarcado en ningunha “deriva
soberanista”. Os nacionalistas de hoxe non podemos desmerecer os nosos
devanceiros que naquela célebre Asemblea Nazonalista de Lugo de 1918
proclamaron solemnemente: “Son chegadol-os tempos d´erguere a y-alma e o
pensamento de Galicia, e sobor todo a súa soberanía, compreta e sin cativeces.
N-isto non caben discusións: Galicia ten direito, un direito fundamental, a ser
dona ausoluta de si mesma. Con vontade ceibe faremos nupcias d´amore con outras
soberanías, contr´as que non vai nin quér ire a soberanía nosa”.
Nós hoxe asinamos unha por unha todas estas
verbas.
Amigos e amigas nacionalistas,
sabedes cal sería o único e verdadeiro perigo para unha forza nacionalista? O
perigo sería entrar nunha “deriva autonomista”. Mais, por fortuna e con orgullo
podemos dicir que nós non somos autonomistas, nunca o fomos e nunca o seremos!.
Aínda así, todo
hai que dicilo, somos os únicos que de verdade batallamos para que as
institucións autonómicas cumpran coa letra que as instituíu e fagan uso
efectivo das súas competencias. Os demais, simplemente, ocúpanas
Sabemos que hai
numerosas voces que tratan de frear ese debate, estigmatizándoo. Outros posibelmente
dubidan da súa pertinencia ou receptividade por parte da sociedade.
Entrementras, os
españolistas e o centralismo madrileño non
dubidan nada á hora de acometer o proceso máis radical de recentralización.
Aí si que padecemos unha “deriva centralista” que nos arrastra cara un
auténtico burato negro.
Temos o nivel de
conciencia nacional que temos, mais se nós mesmos non nos esforzamos por
aumentala, quen o vai facer?
De feito estamos
a pagar as consecuencias de ter descoidado ese labor durante moito tempo.
Para virar esa
situación formulamos a nosa alternativa: con
tres niveis de discurso e con dúas vías de traballo complementarias.
Nun primeiro nivel, denunciamos a ruptura
do “pacto autonómico” por parte do centralismo.
Nos últimos
tempos estamos asistindo a un sistemático vaciamento das competencias.
Feijóo é moi rebelde
para incumprir as sentencias que lle desmontan o seu indigno decreto de
plurilinguismo pero acata e aplaude coa orellas toda canta lei e decreto sae do
plan centralizador de Madrid.
O autogoberno
está sometido a un brutal desbalde.
As competencias
non é que sexan invadidas sitematicamente, o problema é que as están
desmantelando de feito e de dereito de moitas delas:
-o orzamento anual é sometido a
aprobación previa do goberno central e a o seu control periódico de execución
-o goberno central imponnos o nivel
de defícit que lle peta
-unha taxa de reposición do emprego
público que impide manter as dotacións e servizos
-a reforma da lei de bases do réxime
local uniformiza a ordenación do territorio, reforza as deputacións e as
privatizacións
-a nova lei de Planta xudicial impón
unha uniformización disparatada para o caso galego
-a Lei da Unidade de mercado impide
medidas correctoras ou protectoras no relativo á autorización de actividades
-a regulación dos horarios
comerciais fíxase por decreto lei estatal impedindo calquera medida protectora
do pequeno comercio
-coa nova Lei de Costas a decisión
sobre o futuro de ENCE non vai estar en Galiza senón en Madrid
-a xestión dos espazos protexidos
igual
-o sector enerxético, en particular
o eólico, pasa a depender estratexicamente de Madrid
-as rendas dos galegos van, vía
impostos, dedicados a cubrir o rescate financeiro, principalmente madrileño,
con Bankia como emblema; hoxe por hoxe o 34% da débeda pública de todo o estado
sería imputábel ao desbalde capitalino
-saquean os orzamentos dos nosos
gobernos a beneficio das grandes construtoras madrileñas e das grandes empresas
de servizos;
- desmantelan o noso sistema
financeiro para apropiarse do noso aforro
- impoñen uns recortes e privatización dos servizos públicos básicos como a
sanidade e os servizos sociais
-esa Lei da Wertgoña, como din os estudantes, que impón desde Madrid un
desmantelamento do ensino público de calidade
-que trata de impoñer e blindar unha re-españolización aínda máis completa
do ensino?
-mesmo queren impoñer as touradas como Ben de Interese Cultural para todo o
estado
Compañeiros, é
obvio que temos que reaccionar, o país ten que reaccionar.
Como imos agachar
a orella ante tamaña agresión aos nosos intereses colectivos?, como non imos
erguernos fronte a unhas contra-reformas que atacan a dignidade da xente, dos
traballadores e do pobo en xeral?
É xusto o fracaso
do centralismo, a súa vontade de reflotar a costa da periferia e a aceptación
da extorsión do centralismo tecnocrático do eixo Bruxelas-Frankfurt-Berlín o
que está a provocar a crise máis profunda do sistema institucional español dos
últimos trinta anos.
Eses que non
queren admitir que en realidade España desapareceu coa peseta están agora
entregando servilmente a capacidade de decisión a institucións para-democráticas
da Eurozona. Coma todos os imperialistas fracasados, para compensar, tentan
recentralizar todo a nivel interno.
Pero que saiba
Rajoy, que saiba Feijóo, que se eles rompen o modelo autonómico, nós non imos
limitarnos a criticalo ou reivindicalo reactivamente. Nós non imos ser só os do
“non”. Nós imos formular a nosa proposta en positivo: soberanía, dereito a
decidir, estado propio.
O segundo nivel do noso discurso é a
naturalización da opción soberanista.
Cómpre situar o
debate soberanista no terreo do realismo e do pragmatismo. Que os galegos e
galegas se acheguen a este tema sen as anteolleiras do españolismo intereseiro
madrileño.
Para empezar, compre
afirmar que iso permítenos reducir toda a faramallada de 5 niveis
administrativos, costosísimos e ineficientes. No actual contexto de crise temos
que aforrar os custes dos goberno central, as deputación e as delegacións do
goberno central.
Para seguir, a
creación de novos estados non é algo estrambótico senón unha realidade dos
tempos que vivimos.
En Europa creáronse 16 novos estados en dúas décadas e no último século
pasouse de 24 estados en 1906 a 48 en 2013. Se nos fixamos no mundo, 43 dos 193
países foron constituídos como estados nos últimos 35 anos.
Moitos dos novos países europeos teñen menos de vinte anos de vida. Todos
eles viven con ledicia a súa independencia, progresan economicamente e ningún
deles se mostra arrepentido de alcanzar a independencia.
Vou contarvos algo. Hai poucos meses estiven por segunda vez en Lituania no
marco dun proxecto de investigación europeo. Lituania é un pequeno país de 3,2
millóns de habitantes. 23 anos despois da súa independencia (un 11 de marzo) se
algo aprecian os lituanos é a liberdade nacional. Tanto que por medo ás
tentacións anexionistas rusas eles prefiren sacrificar algúns tentadores
acordos comerciais para non caer na súa dependencia e prefiren optar pola UE a
pesar dos enormes sacrificios que esta lle impón. Non quixeron facerme caso
cando eu lles advertín que o euro lles ía dar un grande desgusto. Cando a
prioridade é preservar a independencia poden asumirse certos sacrificios temporais.
Cando os viciños son repunantes litigantes máis vale buscar amigos lonxe.
Neste momento existen dentro da UE cando menos cinco procesos en estadio
moi avanzado no camiño cara a creación dun estado propio: Flandres, Valonia,
Escocia, Catalunya e País Vasco.
Nós non somos un
país rico coma eles. Aos humildes fállalles a autoconfianza e por iso o noso
nacionalismo non ten a afouteza que da a fortuna pero non por iso é menos
necesario. Todo o contrario, somos nós os que máis precisamos instrumentos para
impulsar o noso propio desenvolvemento.
En realidade non somos un país tan pequeno. Somos un país que está entre os
100 máis grandes do mundo por poboación e entre os 50 máis grandes do mundo
pola súa economía.
En Europa existen 11 países máis pequenos que o noso en termos de poboación
que contan con estado propio (sen contar outros 5 micro-estados). 13 estados europeos
teñen menor volume económico (PIB) que Galiza e no mundo existen nin máis nin
menos que 137 países independentes de
menor dimensión económica que nós.
Dígovos máis, os países máis pequenos de Europa teñen en xeral maior nivel
de vida media que os grandes e ademais medran economicamente a maior ritmo que eles
nas últimas décadas.
Todas esas cousas, que oculta e deforma o
discurso oficial, temos que socializalas no noso país.
O terceiro nivel do noso discurso asenta
nas vantaxes da soberanía
Galiza é unha vella nación, cunha antiga cultura e un lingua milenaria.
Galiza ten hoxe os recursos, a experiencia, os
coñecementos, a capacidade de xestión e mesmo a arquitectura institucional
esencial para facérmonos cargo dos nosos problemas e enxergar as solucións máis
acaídas aos nosos intereses.
A nosa nación ten necesidade urxente de tomar
decisións soberanas sobre a súa economía e os seus sectores produtivos para
salvagardar os nosos intereses colectivos e garantir a capacidade de crear
emprego e riqueza para as xeracións actuais e futuras.
Decidir soberanamente sobre o uso dos nosos
recursos básicos para poñer a nosa riqueza mineral, hidráulica, eólica, solar,
forestal e mariña ao servizo do noso desenvolvemento sustentábel, evitando o
seu estragamento irresponsábel a beneficio de empresas foráneas.
Regular e xestionar soberanamente os nosos
aforros e facer uso dos nosos recursos financeiros para favorecer o noso propio
desenvolvemento.
A combinación creativa dos recursos
financeiros e a intelixencia colectiva das nosas xentes no campo da ciencia, da
técnica, da xestión e, en xeral, no mundo do traballo, libres das ataduras
impostas, permitirían situar o noso país na vangarda do desenvolvemento no
mundo de hoxe.
Galiza precisa plena soberanía fiscal para
regular e recadar todo tipo de impostos para poñelos ao servizo do benestar dos
galegos e galegas, mellorando e reforzando os nosos servizos públicos.
A nosa nación precisa soberanía para
establecermos prioridades de gasto público que eviten estragar gastos inútiles
como os actualmente destinados a gastos militares, mantemento das colonias
africanas, outros gastos derivados da supeditación á política imperial das
grandes potencias, financiamento da igrexa católica, etc.
Galiza precisa soberanía para proceder a unha
racionalización administrativa que elimine a ineficiente e custosa estrutura
actual como antes sinalei.
A nosa nación precisa soberanía para deseñar
infraestruturas pensadas para serviren ao noso desenvolvemento autocentrado e
non para reforzar o papel parasitario da capital do estado.
Galiza precisa soberanía para poñermos en
marcha políticas agrarias, pesqueiras, industriais e terciarias autocentradas,
é dicir, pensadas acorde coas nosas propias capacidades e intereses como país.
A nosa nación precisa plena soberanía para
negociar con outros países todos os acordos relativos ao comercio de bens e
servizos e aos fluxos de capitais, para garantir os intereses colectivos da
nosa economía e o de sectores específicos que teñen un papel central no noso
desenvolvemento (acordos pesqueiros, agrícolas, tecnolóxicos, etc).
Galiza precisa plena soberanía para preservarmos
a nosa lingua desde a plena oficialidade e desenvolvermos con naturalidade a
nosa cultura, as nosas artes e a nosa capacidade criativa en todos os eidos,
para contribuírmos como galegos á avenza civilizatoria da humanidade.
En particular, Galiza precisa soberanía para
termos un relacionamento integral, multifacético e mutuamente beneficioso con
todos os países que usan a nosa lingua e as súas variantes.
Para iso ten Galiza que ter plena capacidade
de decidir sobre si propia, como suxeito político colectivo.
Deixade que o diga coas verbas do noso
admirado poeta do Courel Uxío Novoneira:
É xa hora de que señas toda patria dos teus
dos que gardaron a fala en que máis se dixo adeus
e señas dona de ti e señora de falar
señora de decidir e dona de se negar
Pero bon... alguén ten dúbidas de que a soberanía é infinitamente mellor
que a situación actual? Quen ten dúbidas?
“Piano piano si va lontano”:
as tres patas
Unha vez que temos clara a necesidade de emprendermos un proceso
soberanista no noso país, as cuestións que cabe colocar son: que camiño, como, con quen, a que ritmo.
Sementouse nestes últimos tempos unha pouco construtiva confusión sobre o
sentido e consecuencias do proceso soberanista para o BNG.
Como se alguén dubidara de pronto da nosa cordura ou da sabiduría colectiva
acumulada púxose en circulación a especie de que nos lanzamos a todo gas cara a
batalla pola independencia e que acabaremos contra as pedras.
Mirade!, todos os que estamos aqui, e eu o primeiro, sabemos moi ben que
hai unha diferencia esencial entre a xeometría e a política. A distancia máis
curta entre dous puntos políticos case nunca é unha liña recta.
Eu entendoo moi ben, eu nacín nas terras de Camba. Percorrín moitas
carredoiras desde pícaro e alí nunca atopabas 100 metros seguidos en liña
recta. Todo eran voltas e revoltas!
Desde aquela teño as curvas sempre na cabeza!!
Todos sabemos que “piano, piano si va lontano”, moitos recordamos aquilo de
Vladimir Ilich, paso a paso e “só un pasiño” por diante do pobo.
Tamén aprendín dos mariñeiros de Lira o que significa navegar de bolina.
Pois iso... que todos os galegos temos moito sentidiño. Ás veces demais!
Pero hai que andar e o camiño da soberanía ninguén nolo vai dar mallado.
Polo tanto e a risco de resultar pesado coma un mestre do ferrado
permitideme que insista nisto: o camiño
cara a soberanía recorrerémolo apoiados en tres patas diferentes que
coevolucionan no tempo:
- por un
lado un proceso social de sensibilización, debate e mobilización
- por
outro unha lectura soberanista das alternativas sectoriais
- e por
outra aprte un proceso institucional baseado na loita político-electoral.
O primeiro non debe ser obra exclusiva do BNG como forza política, nin debe
absorber as nosas enerxías, senón que debe ser obra dun Movemento Social Multicolor
pola Soberanía, no que unha parte dos militantes do BNG participarán de xeito
activo, man con man con outros soberanistas.
Para iso facemos un chamamento a abrir un proceso de debate social ao que
se incorporen todas as organizacións políticas, sindicais, sociais,
ecoloxistas, feministas, estudantís, xuvenís, culturais, deportivas, veciñais,
redes sociais, relixiosas, medios de comunicación, asociacións profesionais, empresariais,
clubes de todo tipo e todas as persoas integrantes do pobo galego, unha a unha.
Cada quen co seu perfil e coa súa impronta habemos erguer conxuntamente un
debate vivo e mobilizador que contribúa a elevar a conciencia nacional do país,
enxergue alternativas aos nosos retos cotiáns en clave nacional e que acabe
construíndo un amplo e transversal movemento cívico e político que conflúa na
conquista da soberanía nacional plena para o noso país.
Non se trata de abrir escolas de filosofía en
todalas parroquias.
Trátase dunha andaina de longo prazo que vaia
alimentando a conciencia nacional. Paso a paso, gradualmente.
Por non facelo nos últimos vinte anos asi
estamos como estamos.
Trátase tamén de incorporar a pedagoxía
nacionalista á hora de analisar os problemas, os conflictos e as alternativas.
Iso si tendo moi presente o 2 mandamento da igrexa debidamente adaptado: nunca
pronuncies o nome da soberanía en vao!. Só cando veña realmente ao caso.
Algúns parecen temer que isto monopolice a
capacidade de iniciativa e traballo do BNG. Non imos caer nese erro. O BNG ten
que ser unha organización activa en todos eidos, como sempre foi, participar en
todos os movementos ou actividades de interese social e político sexan ou non
vinculábeis ao debate soberanista.
De igual xeito, esta aposta non pode reducir a
intensidade do noso traballo institucional. Polo contrario, o BNG ten que
conquistar as institucións para parar os pés ás políticas antisociais e
antinacionais do PP pero tamén porque a conquista das institucións é un paso
imprescindíbel para que o proceso soberanista poida culminar algún día. Será
preciso a conquista democrática das institucións para que poida abrirse
formalmente, e de xeito realista, un proceso soberanista. É necesario que o
nacionalismo sexa maioritario nas institucións, no Parlamento. Como ocorre hoxe
en Escocia, Flandres ou Cataluña.
Como se chega até aí?. Ese é o quid da
cuestión!. Parecen non entendelo nin a meirande parte dos esquerdistas nin unha
parte dos que dentro de nós están temerosos.
Para conseguir iso o BNG non podemos descoidar
ou minusvalorar as institucións nin a loita por alcanzar a maioría electoral. E
sabemos moi ben, porque parvos non somos, que non conseguiremos esa maioría
social se nos centramos de xeito monotemático nun discurso “raiado” repetindo
todos os días soberanía!-independencia!
Para unha organización acadar o respaldo da
maioría da cidadanía debe ser unha forza que ofreza alternativas e solucións
aos grandes problemas comúns desa cidadanía. Temos que ser quen de gobernar as
institucións actuais, con políticas diferentes e alternativas para evidenciar
as súas limitacións do marco actual. Unha e outra vez, até que a xente se
subleve. Como dicía Castelao, petando na ialma do pobo até crear un estado de
opinión revolucionario!
Polo tanto, compañeiras e compañeiros, temos
que traballar coas tres patas. Institucións complementadas coa loita social en
todos os frentes e a batalla do Movemento pola Soberanía. E, por iso, este
último non debe ser cousa dun único partido, senón un plan transversal de longo
alcance no que participen creativamente todas e todos os nacionalistas e
soberanistas.
O primeiro que
temos que facer é convencer a certo nacionalismo que a soberanía non é un
asunto meramente cultural, lingüístico ou identitario. A soberanía é poder
gobernarnos nós mesmos, democraticamente, sen dependencias alleas.
Non faltan
tampouco os que se apuntan ao discurso de que este é un momento excepcional de
crise sistémica e que, en consecuencia, non debemos falar de soberanía. Disque
a contradición principal é esquerda/dereita. E a estes amigos eu pregúntolles: e
logo cal é o espazo no que nós queremos derrotar á dereita? Alemaña, Estados
Unidos, o mundo ou Galiza? Acaso é a España?
O troskismo mal
asimilado fai estragos! E non digamos as estravagantes multitudes de Toni
Negri.
Amigos e amigas,
a loita de clases existe, coa particularidade que é a loita dos da cúspide
contra os de embaixo. É a loita do capital financeiro global contra a maioría
social. Para darlle a volta a iso a conquista da soberanía é a clave; compre
romper as cadeas desa globalización.
De feito, non é
só cuestión da mera independencia formal senón a soberanía real, a soberanía
popular, o empoderamento da sociedade fronte aos mercados.
Esa é xustamente a
senda que nos ensinan os países latinoamericanos que están saíndo do pozo neoliberal,
facéndose donos dos seus recursos e creando unhas novas relacións económicas
internacionais.
Hoxe por hoxe a
liña de ataque de calquera esquerda que realmente o sexa ten que centrarse na
loita contra a globalización neoliberal, recuperar a soberanía para poder poñer
á sociedade por riba dos mercados!
Ao propio tempo o
BNG ten que estar na loita social, nos movementos sociais, como está facendo de
xeito exemplar neste momento:
-na loita das
preferentes e subordinadas, como fan Xulio, Arximiro,Suso Domínguez e tantos
outros
-no eido sindical
como están facendo tantos compañeiros da CIG, mesmo a costa dunha arbitraria
represión policial e gobernativa, como os compañeiros Antolín, Rafa, Carlos,
Pintos e tantos outros
-na loita contra
os desafiuzamentos, como vimos a Carril, Jorquera, Mar e outros moitos
compañeiros en diferentes localidades do país
-na defensa pola
sanidade pública, na que traballan arreo moitos compañeiros como Moncho Veras,
Paco Vizoso ou María Xosé Abuín
-na defensa do
ensino público
-na defensa da
lingua como fan todos os días miles de ensinantes,
Nós sempre
estamos aí, sempre... sabemos ser organizadores e dinamizadores dos movementos
sociais
Reforzamos a política institucional ao servizo da
cidadanía
Compañeiros e
compañeiras, como antes dicía, o BNG ten que seguir batallando pola conquista
das institucións do autogoberno. Aínda que acaben deixándoas como cascas
semi-valeiras, son o punto de partida para as institución soberanas.
Pero tamén
sabemos facer unha xestión municipal exemplar.
Para empezar facémolo
con honradez e transparencia, ao servizos dos viciños, cunha xestión económica
responsábel, con contas saneadas, que mesmo serven para poñer en evidencia o
despropósito pro-banca das leis do PP que obrigan a devolver créditos á banca
mesmo en contra dos intereses do concello, como ben denunciou hai uns días o
compañeiro Evencio Ferrero.
Cómpre que
saibamos que, ademais de prestar os servizos con calidade, os nosos concellos
fan unha criativa e intensa actividade social, en colaboración cos movementos
sociais ou levando a iniciativa:
-como a creación de Bancos de Alimentos en Tomiño (Sandra), Rianxo (Adolfo),
Cariño, Carballo, Narón ou Zas
-creación de comisións contra os desafiuzamentos en Carballo, Culleredo,
Rianxo, Monforte
-acollida persoas sen teito en Pontevedra (Lores),
-fondos específicos para atender casos de emerxencia social, como fan os
nosos compañeiros de Pontevedra, Rianxo,
Tomiño, Monforte (Severino), Culleredo, Carballo, Poio (Luciano), Riotorto
-apoio contra o fracaso escolar en Tomiño
-mesmo conseguimos a primeira sentenza para que a Igrexa pague o IBI, en
Allariz (Paco García).
Agora, os nosos concellos están sendo e serán a punta de lanza para
enfrontar esa desastrosa reforma local que impulsa o PP.
Desde os concellos facemos país, apoiamos a economía social, melloramos a
vida da xente e asentamos o BNG. Ánimo compañeiros e compañeiras.
Para ir rematando,
deixádeme que diga algo da unidade do
nacionalismo e as relacións coas demais forzas políticas
O panorama
político hoxe mudou moito a respeito do que había cando celebramos a anterior
asemblea.
Temos necesidade
de traballar de xeito máis activo e criativo na sociedade e nos movementos
sociais.
Temos necesidade
de matizar moito o noso relacionamento coas demais forzas políticas que operan
no país:
-temos que ser
quen de manter unidade de acción con todos os movementos sociais e forzas de
esquerda na loita contra as políticas neoliberais
-temos que partillar
unha folla de ruta con todas as forzas nacionalistas para impulsar o movemento
social multicolor soberanista
-temos que
explorar fórmulas de colaboración estratéxica con todas as forzas nacionalistas
que, respectando o principio de autoorganización, teñan vocación de construír un
polo nacionalista maioritario na sociedade e nas institucións.
Con esa folla de
ruta traballaremos nos vindeiros tempos, co obxectivo de convertermos o BNG
nunha forza decisiva neste país a curto prazo e a todos os niveis.
Reforzar a cohesión interna
Para os inmensos retos
que nos estamos marcando, a organización ten que estar activada e engraxada.
A organización
non pode ser un espazo de disputa senón un espazo de acordo e de articulación
de iniciativas.
Ou nos
comportamos como unha equipa unida, abeirando calquera tentación cativa, ou
pereceremos frustrados un a un.
Por iso cómpre
mudar estilos e modais. Cómpre abrir o corazón e compartir as arelas colectivas
cos demais. Cómpre facer un exercicio diario de pensar no que nos une e
esquecer o que puidera diferenciarnos. Non sobra ninguén, falta moita xente.
Temos que darlle continuidade ao “proceso propón connosco” falando entre nós e
falando cos de fóra.
Precisamos moita
intelixencia emocional. Repartirmos xogo.
A alguén
pareceralle unha cursilería ou algo prepolítico pero dígovolo como o sinto,
teño a sensación de que o noso futuro nesta etapa depende menos das ideas que
profesamos que dos sentimentos que xeramos.
Os sentimentos tamén
son política!
Cultivemos os bos
sentimentos, contaxiemos a ilusión.
O futuro é noso,
o futuro é do BNG
Adiante o BNG
Viva Galiza ceibe
e popular
Compostela 17 de
marzo de 2013
Xavier Vence
Portavoz Nacional
do BNG
Sem comentários:
Enviar um comentário